περί θάλασσας ο λόγος

μου έστειλε ένας φίλος με email αυτό εδώ και με αφορμή αυτό θυμήθηκα διάφορα για τη θάλασσα. αλλά ας ξεκινήσουμε από αυτό που μου έστειλε ο φίλος:

ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Ι

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.

Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της. Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια. Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν. Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οι αύρες μού άγγιζαν τα μαλλιά. Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια. Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.

Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της, το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.

Είδα πολλά λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες επήγαιναν δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές. Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους. Άνθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άλμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες, κρεμαστές σκάλες. Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.

Ύστερα ενύχτωσε. Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων. Εσάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία, και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά. Όλα τ' άλλα -- ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ, το ανοιχτό πέλαγος -- ένα τεράστιο μαύρο παραπέτασμα.


ΙΙ

Έζησε κανείς θλιβερά πράγματα. (Σπίτια μαύρα, κλειστά. Αναιμικά, εξόριστα δέντρα του δρόμου. Η «μαντάμα» μετράει απογοητευμένη τις μάρκες της. Στην πλατεία οι λούστροι, κουρασμένοι να κάθονται, σηκώνονται και παίζουν μεταξύ τους. Ο νέος νομάρχης, με μονόκλ, επροσφώνησε τους υπαλλήλους. Δίπλα εξύπνησαν για να πάρουν το τρένο. Ποτά ανδρών 10 δρ., ποτά γυναικών 32,50 δρ.) Στον άνεμο ανοίγει ένα παράθυρο, κ' έρχεται μπροστά μας. Όλα ξεχνιούνται. Είναι εκεί, άσπιλη, απέραντη, αιώνια. Με το πλατύ της γέλιο σκεπάζει την ασχήμια της. Με τη βαθύτητά της μυκτηρίζει. Η ψυχή του εμπόρου πεθαμένη και περπατεί. Η ψυχή της κοσμικής κυρίας φορεί τα πατίνια της. η ψυχή του ανθρώπου λούζεται στην αγνότητα της θαλάσσης. Βρίσκει η νοσταλγία μας διέξοδο και ο πόνος μας την έκφρασή του.


(από εδώ: http://thematakaialla.blogspot.com/2012/05/blog-post_14.html )


θυμήθηκα, λοιπόν, που καιρό πριν είχα διαβάσει αυτό εδώ και το είχα βρει (και συνεχίζω να το βρίσκω και τώρα) πολύ ενδιαφέρον και πολύ μου αρέσει:

Ρώτησαν τι προτιμάς
Τη σκόνη ή τη λάσπη
Κι απάντησα
Τη θάλασσα
Γιατί η σκόνη
Με λίγο νερό
Λάσπη γίνεται
Όμως η θάλασσα
Όλα τα σβήνει
Όλα τα ξεπλένει
Τους βράχους τρώει
Και παρασέρνει
Ό,τι βρει στο διάβα της
Αναγεννημένος
Όποιος στη θάλασσα
Ξεπλυθεί
Από σκόνες και λάσπες
Θα βαδίσει ξανά
Προς τον ήλιο.

(από εδώ: http://thiath.blogspot.com/2012/01/blog-post_26.html#comment-form )

αλλά, αφού τα ξαναδιάβασα όλα αυτά, σκέφτομαι ότι ίσως για μένα η θάλασσα να είναι αυτό εδώ:

υ.γ. και μία υπενθύμιση ως υστερόγραφο: το "κι είμαι η θάλασσα" του προφίλ προέρχεται από αυτή εδώ την τρομερή δημιουργία:

Jeux d'enfants _ rétrospective # cinq

- Ζυλιέν, μ'ακούς;

- Μην πεις τίποτα. . .Εγώ θα μιλήσω μόνο.

- Σου έλειψα; Γιατί εσύ μου έλειψες.

- Είσαι πραγματικός τύραννος. Δύσκολο να σου θυμώσω.

- Αλλά σου κρατάω κακία, μην έχεις αυταπάτες.

- Ήθελα να σου μιλήσω μια φορά, ξεχνώντας το παιχνίδι.

- Σ'αρέσει το φόρεμά μου;

- Δίσταζα. Το βούτηξα απ'την αδερφή μου. . .

- Είχε άλλο ένα, κόκκινο, σαν θερμοπυρηνική βόμβα!

- Αυτό έπρεπε να βάλω.

  Δεν ξέρω. . .

- Πέρασα τρεις ώρες μπροστά στον καθρέφτη μου. . .

- Αλλά ήρθα εδώ, βλέπεις. . .

  Κι είμαι όμορφη. . .

- Ελπίζω να σ'αρέσει, αλλιώς θα σε σκοτώσω. Περίμενε!

- Πού είχα μείνει;

- Το πρόβλημα είναι. . .

   . . .ακόμα κι αν έλεγες ότι σ'αρέσει, δε θα σε πίστευα.

- Δεν ξέρω πια πότε παίζεις και πότε όχι. Είμαι χαμένη.

- Περίμενε. Δεν τέλειωσα.

- Πες μου πως μ' αγαπάς.

- Γιατί αν το πω εγώ πρώτη, θα νομίσεις ότι είναι παιχνίδι.

- Σώσε με, σε παρακαλώ.

- Ήρθες να μελετήσεις;

-Το κατάλαβες.

-Όχι τώρα, σε παρακαλώ.

- Πότε; Αύριο;

- Σ' ένα χρόνο. Λυπάμαι.

- Παράτα με!

  Άσε τα ’’λυπάμαι’’!

- Αστικός σχεδιασμός!

  Μ' αυτό ασχολείσαι τώρα;

- Εγώ είμαι ειδική στα θέματα των εργατικών κατοικιών.

- Ποτέ δε μιλήσαμε για το μέλλον εμείς οι δυο.

- Θέλω να πω, για το δικό μας μέλλον.

- ’’Το δικό μας μέλλον’’!

- Βλέπεις, εγώ αυθόρμητα θα έλεγα ’’το μέλλον μας’’.

- Αλλά έπειτα, πρέπει να αρκούμαι στο παρόν.

- Νομίζω ότι. . .

- Μας έβλεπα να συνεχίζουμε έτσι για χρόνια. Χαζομάρα!

- Να πετύχεις στις εξετάσεις.

  Τολμάς ή όχι;

- Λυπάμαι. . .

-’’Λυπάμαι Σοφί. ’’ Εντάξει!

- Μη φεύγεις.

- Να μη σε καθυστερήσω.

- Άσε τις βλακείες.

- Γύρνα στη δουλειά σου. Έχω κι εγώ εξετάσεις.

- Μελετώ τους άντρες.

- Μελετάς κοινωνιολογία! Πολύ ωραία!

- Είπα άντρες, όχι ανθρώπους!

   Κι έχω πολλά να μάθω!

- Σε βιβλιοθήκη είσαι. Όλα τα μαθαίνεις εδώ. Είσαι άξια;

- Σοφί, σταμάτα!

   Είναι βλακεία!

- Στοίχημα είναι. Γυρίζω στη μελέτη. Τα λέμε σ' έναν χρόνο!

- Ναι;…

- Ξέρεις καλά τι θέλω να πω.

- Όχι, δεν ξέρω. Πες το.

- Δεν είναι εύκολο!

- Μπορεί να περιμένει έναν χρόνο;

- Να προσέχεις στη μελέτη σου.

- Προσπαθείς να με πληγώσεις;

- Άσε τις ανοησίες, Ζυλιέν.

  Ποτέ δεν μπορούσες..

- Θα με περιμένεις;

- Είναι πρόκληση αυτό;

- Τότε, θα δεις.

- Σοφί, σ' αγαπάω!

- Σ' αγαπάω! Κατέβα!

Και μόλις τώρα αρχίζουν τα βάσανά του!

Τι ηλίθιος!

Εκεί, στο παγκάκι, κάνοντας γκριμάτσες, λαχανιασμένος.

Δικαιολογίες!

Δε θα’ ταν πιο εύκολο να την πάρει στην αγκαλιά του...

και να της ψιθυρίσει λόγια αγάπης, λόγια καθημερινά;

Αφού μόλις τη βλέπεις, η καρδιά σου χτυπά δυνατά!

Σε σένα μιλάω! Μ' ακούς;

Φυσικά μ' ακούς! Κι αυτό σ' ενοχλεί! Τι ηλίθιος!

Και τώρα μόλις αρχίζουν τα βάσανά του!

...

je crains

quelquefois j' ai peur que la réalité est plus forte que moi.

Τι δεν είναι επαναδιατύπωση

Προτείνω να κάνουμε μία άσκηση για να γίνει κατανοητό τι δεν είναι επαναδιατύπωση. Κάποιος θα πει με μία φράση πώς νιώθει αυτή τη στιγμή.

Οι υπόλοιποι θα απαντήσουμε σ’ αυτό που ακούσαμε δίνοντας συμβουλές ή εξηγήσεις, κάνοντας ερωτήσεις, κρίσεις ή ερμηνείες ή παρηγορώντας τον.

Ποιος θέλει να μας πει μια φράση και να δουλέψουμε μ’ αυτή;

Τώρα ας απαντήσουμε σ’ αυτό που ακούσαμε με μερικές συμβουλές.

Μπορούμε να είμαστε και υπερβολικοί.

Αυτός που είπε τη φράση ας μας πει πώς ένιωσε.

Τώρα ας δώσουμε μερικές εξηγήσεις και ας μας πει πάλι πώς ένιωσε.

Τώρα ας του κάνουμε ερωτήσεις περιέργειας, πώς, γιατί, κλπ.

Τώρα συνεχίζουμε κριτικάροντάς τον.

Ας του δώσουμε μερικές ερμηνείες.

Μπορούμε να συνεχίσουμε παρηγορώντας τον…

Τώρα κάνουμε επαναδιατύπωση επαναλαμβάνοντας με όσο γίνεται μεγαλύτερη ακρίβεια το περιεχόμενο των λόγων του, αντανακλώντας το συναίσθημά του και καθρεφτίζοντας τη στάση του σώματός του, την έκφραση και τη χροιά της φωνής του.

Μπορείς τώρα να μας πεις πώς ένιωσες με όλα αυτά που άκουσες;

Πότε ένιωσες ότι οι άλλοι σε κατάλαβαν καλύτερα; Τι σε ενόχλησε περισσότερο;

[Ζάννα Αρχοντάκη – Δάφνη Φιλίππου, 205 βιωματικές ασκήσεις για εμψύχωση ομάδων]

πώς θες ν' αλλάξουμε ουρανό;_rétrospective # quatre

σκόρπιες σκέψεις για ένα κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό

1. η αποχή πλησιάζει το 40%, δηλαδή 2 στους 5 «πολίτες» της χώρας δεν ψήφισαν.
2. το ποσοστό των κομμάτων που συμμετείχαν στις εκλογές αλλά δε θα μπουν στο κοινοβούλιο πλησιάζει το 18%, δηλαδή 1 στους 5 από αυτούς που ψήφισαν δε θα εκφράζεται στο ναό της δημοκρατίας.
3. θα εκφράζονται, βεβαίως, οι νεοναζί…
4. και το ακόμα χειρότερο είναι ότι θα «εκφράζονται» όλο και πιο πολύ στους δρόμους και τις πλατείες
5. ευρώ, πετρέλαιο και χρηματιστήρια ακολούθησαν την πορεία του ποσοστού του ΠΑΣΟΚ. Φανταστείτε τι θα γινόταν, αν η πεταλούδα πετούσε ακόμα πιο ελεύθερη στους δικούς της δρόμους και πλατείες.
6. η ιστορική οικογένεια μητσοτάκη μετά από μισό αιώνα (τόσο δεν είναι;) δε θα αγορεύει στα έδρανα της βουλής και δε θα αποφασίζει για τη σωτηρία της πατρίδας.
7. το κκε έπαιξε και έχασε (;).
8. ο πάντοτε αλαζόνας και ικανός να φλυαρεί τόσο χωρίς να λέει τίποτα βενιζέλος έκανε μία τόσο αναχρονιστική και σκοταδιστική επίκληση στο θεό που έμοιαζε αστεία. Είναι κατανοητή η ανησυχία του για το ποιος θα μας σώσει τώρα που δε θα μπορεί να μας σώζει αυτός. Ευτυχώς, βρήκε το ισοδύναμό του, το θεό…
9. αν και όλα θα παιχτούν εκεί έξω, είναι ανακουφιστικό που δε θα βλέπω διάφορα αξιοσέβαστα μέλη αυτής της κοινωνίας (π.χ. διαμαντοπούλου, πρωτόπαπας, ραγκούσης, κ.ά. αλλά δυστυχώς θα βλέπω το λοβέρδο και το χρυσοχοΐδη… ) να με σώνουν ξανά και ξανά λέγοντάς μου πόσο παράλογο είναι να θέλω να έχω άποψη για τη ζωή μου, όταν αποφασίζουν εκείνοι.
10. και επιτέλους θα μπορώ να ακούω τα αγαπημένα carmina burana χωρίς τύψεις…

μετρώ, μετράς, μετρά...

μέρες που είναι όλοι μετράμε
άλλος μετρά τα χρήματά του να δει αν βγάζει το μήνα
άλλος μετρά την πρόθεση ψήφου στις δημοσκοπήσεις να δει αν θα γίνει κυβέρνηση
άλλος μετρά τους τελειωμένους και ξεφτιλισμένους που έχει μαζέψει στα ψηφοδέλτιά του προκειμένου να μπει στη βουλή
άλλλος μετρά μέρες μέχρι ν' απολυθεί (τώρα με τα νέα εργασιακά ήθη, το να μετράς μέρες για ν' απολυθείς δε σημαίνει απαραίτητα ότι απολύεσαι απ' το στρατό...)
και κάποιοι άλλοι μετρoούν αυτά που μετρούν πάντοτε, σε άτακτα χρονικά διαστήματα, με μη κανονικές περιοδικότητες αλλά με προβλέψιμα αποτελέσματα