maybe this time...

Η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου έχει δίκιο

οι εκλογές τώρα θα ήταν έγκλημα.

φαντάζεστε να αφήναμε τις πορείες, τις συνελεύσεις, το δρόμο, τις εκδηλώσεις, τις ατομικές και συλλογικές μας υπαρξιακές αναζητήσεις, τη συντροφικότητα, τις καταλήψεις, την αλληλεγγύη, τις συλλογικές μας κουζίνες και τόσα άλλα για να τρέχαμε "αυτή την κυριακή όλοι στις κάλτσες";

θα ήταν πράγματι έγκλημα...

ό,τι θέλεις εσύ

μέρα που είναι...

Χομς, Συρία: Ποιος θα μας βοηθήσει τώρα;

Συρία: Συγκλονιστικές μαρτυρίες από την πολιορκημένη Χομς

«Αλίμονο σε όσους έχουν μείνει ζωντανοί» λέει επικεφαλής ανθρωπιστικής οργάνωσης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  14:41

Πλάνο από βίντεο που γυρίστηκε στη Χομς δείχνει νεκρούς τυλιγμένους με λαυκά σεντόνια έξω από το νοσοκομείο, στο προάστιο Μπαμπ αλ-Αμρ.

«Οι νεκροί έχουν απομακρυνθεί τώρα. Το πρόβλημα είναι τί θα συμβεί σε αυτούς που είναι ακόμη ζωντανοί. Τί κάνεις αν έχεις χάσει τα μάτια σου ή ένα από τα μέλη σου; Τί είδους ζωή θα έχεις στο μέλλον;» λέει ο Ραμί Αμπντούλ Ραχμάν, επικεφαλής της οργάνωσης αρωγής SOHR.

Είναι μία από τις δεκάδες μαρτυρίες για την τραγική μοίρα των κατοίκων, μέσα από την σουνιτική πόλη Χομς, στη Συρία, η οποία πολιορκείται και βάλλεται ανελέητα, εδώ και τέσσερις ημέρες, από τον στρατό του Σιίτη Μπασάρ αλ-Ασαντ.

«Είναι γενοκτονία. Θέλουν να μας βομβαρδίσουν, να μας σκοτώσουν, να μας κάνουν να πεθάνουμε από την πείνα για να υποταχθούμε. Το καθεστώς δεν πίστευε ότι θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε. Και τώρα παίζει το τελευταίο χαρτί, το χαρτί της γενοκτονίας. Στρατιώτες σκοτώνουν γυναίκες, μαχαιρώνουν παιδιά», λέει ο Καράμ Αμπου Ραμπία, μιλώντας από την Χομς μέσω Skype.

Παγιδευμένοι, απελπισμένοι, αλλά πολλοί ακόμη ανυπότακτοι, οι κάτοικοι φοβούνται τα χειρότερα. Καθώς ο στρατός εισβάλει όλο και πιο βαθιά στις γειτονιές, ο κόσμος χάνει τις ελπίδες του.

«Δεν επιτρέπουν να περάσουν τρόφιμα στις περιοχές των εξεγερμένων. Ιδίως ψωμί. Δεν έχουμε πια ψωμί να φάμε. Χτυπάνε φούρνους, το νοσοκομείο, τα τζαμιά. Βομβαρδίζουν σπίτια, σκοτώνουν ολόκληρες οικογένειες. Μας έχουν κόψει το φως και το τηλέφωνο από την Δευτέρα. Το καθεστώς του Ασαντ προσπαθεί να αφανίσει την Χομς», είπε ο Γουαλίντ Φαρές, μέσω δορυφορικής σύνδεσης, στον Guardian.

Ελεύθεροι σκοπευτές χτυπάνε στα τυφλά, όλμοι σκάνε σε σπίτια κάθε λίγα λεπτά, αεροπλάνα και ελικόπτερα κάνουν κύκλους στον ουρανό, και άρματα μάχης μπαίνουν στους δρόμους, σε μια τελική, φονική επίθεση, στις περιοχές των εξεγερμένων.

«Τα τανκς σώπασαν πριν από δύο ώρες. Ετσι καταλάβαμε ότι ο στρατός ήταν έτοιμος να εισβάλει στη γειτονιά μας», λέει ο Μαχμούντ Αραμπί.

Μένει στο προάστιο Μπαμπ Αμρ, βομβαρδισμένο τοπίο εδώ και τέσσερα 24ωρα. «Η πολιορκία γίνεται όλο και χειρότερη. Εχουμε ελλείψεις σε όλα, τρόφιμα, φάρμακα... Ολα τα φαρμακεία έχουν καταστραφεί. Ο κόσμος εδώ έχει μέρες να κοιμηθεί», λέει σε δημοσιογράφο του Independent ο Ομάρ, ένας άλλος κάτοικος.

Δεκάδες τραυματίες, ανάμεσά τους γυναικόπαιδα, πολλοί χωρίς χέρια και πόδια από τις εκρήξεις, έχουν μεταφερθεί σε πρόχειρα ιατρεία, όπου εθελοντές πασχίζουν να τους δώσουν τις πρώτες βοήθειες, χωρίς φάρμακα και εξοπλισμό.

«Κάνουμε εγχειρήσεις με μαχαίρια της κουζίνας. Δεν έχουμε φιάλες με αίμα, ούτε οξυγόνο. Από την περασμένη Παρασκευή έχουν σκοτωθεί 400 άνθρωποι, και άλλοι, πολλοί, είναι ακόμη θαμμένοι κάτω από τα ερείπια», λέει ένας από τους εθελοντές.

Οικογένειες κοιμούνται στα ερείπια των κατεστραμμένων σπιτιών τους, και προσεύχονται να σταματήσουν οι επιθέσεις. «Παιδιά ρωτάνε τους γονείς τους αν θα επιζήσουν, και οι γονείς δεν ξέρουν τί να τους απαντήσουν. Ολοι περιμένουμε να δούμε αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε», λέει ο Γουαλίντ.

«Ακόμα και οι κηδείες γίνονται βιαστικά, τη νύχτα. Το πρωί θα ήταν πολύ επικίνδυνο. Στο σκοτάδι, εθελοντές από το νοσοκομείο μεταφέρουν τους νεκρούς. Τους θάβουν χωρίς συγγενείς, χωρίς προσευχές, χωρίς αξιοπρέπεια», μεταδίδει ο Πολ Γουντ του BBC, ένας από τους λίγους δημοσιογράφους μέσα στην πόλη.

Ολοι του λένε πόσο φοβούνται και πόσο μόνοι νιώθουν.

«Ο ΟΗΕ μας εγκατέλειψε. Ποιός θα μας βοηθήσει τώρα;» τον ρώτησε ένας κάτοικος, ο Μοχάμεντ.

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=442533&h1=true 

θάλασσα λανθασμένη δεν υπάρχει

έτσι δεν το είπε ο ελύτης;

μόνο για 5 πράγματα μετανοιώνει κανείς

Το να έχει δουλέψει κανείς πάρα πολύ, το να καθοδηγείται από άλλους και το να μην επιτρέψει στον εαυτό του να είναι ευτυχισμένος. Αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που οι άνθρωποι μετανιώνουν περισσότερο, σύμφωνα με το πρόσφατα δημοσιευμένο βιβλίο «Τα 5 πιο σημαντικά πράγματα που μετανιώνει κανείς πριν πεθάνει".

Στο επάγγελμα της ως νοσοκόμα, η Αυστραλή νοσοκόμα, Bronnie Ware, ήρθε σε επαφή με πολλούς ασθενείς στο τέλος της ζωής τους. Μέσα από τις συνομιλίες μαζί τους, παρατήρησε, μετά από μερικά χρόνια, ότι υπήρχε ένα κοινό θέμα, σε ό, τι οι άνθρωποι μετανοούσαν στο τέλος της ζωής τους.

Άρχισε να παίρνει σημειώσεις και στο βιβλίο της, "The top five regrets of the dying", περιγράφει τις σκέψεις που πολλοί άνθρωποι έχουν πριν από το θάνατό τους. 

Η κοινή αντίληψη είναι ότι πολλοί άνθρωποι δεν τολμούν να ζήσουν τη ζωή τους όπως θέλουν, αλλά έζησαν για τις προσδοκίες των άλλων κοντά τους. Δεύτερη σημαντικότερη θέση στον κατάλογο, και κυρίως όταν επρόκειτο για τους άνδρες, ήταν ότι θα προτιμούσαν να μην είχαν εργαστεί τόσο πολύ και τόσο σκληρά στη ζωή τους.

Το τρίτο. πιο συχνό πράγμα που πολλοί μετάνιωναν, ήταν ότι δεν είχαν το θάρρος να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Πολλοί άνθρωποι παραγκώνιζαν τα συναισθήματά τους για να τα πάνε καλά με άλλους ανθρώπους κοντά τους. Σαν αποτέλεσμα αρκούνταν σε μια μέτρια ύπαρξη και ποτέ δεν εξελίχθηκαν σε αυτό που θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί. Πολλοί ασθένησαν εξ αιτίας αυτής της πικρίας και της απογοήτευσης που κάτι τέτοιο σήμαινε. 

Ο αριθμός τέσσερα στον κατάλογο είναι για πολλούς το γεγονός ότι δεν διατήρησαν επαφή με τους φίλους τους. «Συχνά δεν συνειδητοποιούν κάποιοι πόσο σημαντικοί ήταν οι φίλοι τους παρά μόνο εβδομάδες πριν πεθάνουν και τότε ήταν μερικές φορές αδύνατο να βρεθούν οι φίλοι.
Πολλοί άνθρωποι ήταν τόσο απασχολημένοι με τη ζωή τους ώστε  άφησαν να χαθούν σημαντικές φιλίες που είχαν. 

Υπήρξαν πολλοί που εξέφρασαν βαθιά λύπη που δεν έδωσαν στις φιλίες το χρόνο και την απαιτούμενη προσπάθεια. Σε όλους λείπουν οι φίλοι τους όταν πεθαίνουν, γράφει η  Βronnie Ware.  

Τελευταίo στον κατάλογο, ίσως και λίγο αναπάντεχο, είναι το ότι δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να είναι ευτυχισμένοι.

«Πολλοί δεν συνειδητοποιούν μέχρι το τέλος της ζωής ότι η ευτυχία είναι μια επιλογή», γράφει η Ware.

Βλέποντας, για άλλη μια φορά, την ταινία Τhe age of Innocence του Scorsese, συνειδητοποιεί κανείς ότι τελικά πολύ λίγα πράγματα αξίζουν στη ζωή. Ας μην αφήσουμε τη ζωή να προσπεράσει χωρίς να τα ζήσουμε.

Πηγή: Τhe Guardian 

και για την αντιγραφή (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.com/2012/02/5.html

le petit prince

Ce qui embellit le désert, dit le petit prince, c´est qu´il cache un puits quelque part...