περί εγωισμού

για να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε εκείνη τη φωνή που ακούγεται, όταν κανένας πια δεν την περιμένει

-΄Ελαβα πολλές αναφορές γι’ αυτό το θέμα. Γι’ αρκετό καιρό είχαμε την ψευδαίσθηση ότι μπορούσαμε να ελέγξουμε την κατάσταση, οι μυστικές υπηρεσίες των μεγαλύτερων δυνάμεων έβαζαν τα δυνατά τους για να χειραγωγήσουν αυτή την οργάνωση που έμοιαζε να έχει παρακλάδια παντού… Αλλά ο εγκέφαλος της συνομωσίας, ο Κολιόστρο των πλαστογραφιών, αυτός μας ξέφευγε συνεχώς… Όχι ότι μας ήταν άγνωστος: είχαμε όλα τα στοιχεία του στις καρτέλες μας, είχε εντοπιστεί από καιρό στο πρόσωπο ενός πολυπράγμονα και απατεώνα μεταφραστή˙ αλλά οι πραγματικοί λόγοι της δραστηριότητάς του παρέμεναν σκοτεινοί. Έδινε την εντύπωση ότι δεν είχε πια σχέσεις με τις διάφορες σέχτες στις οποίες είχε διασπαστεί η συνωμοσία που είχε ιδρυθεί από τον ίδιο, κι όμως επηρέαζε ακόμα έμμεσα τις σκευωρίες τους… Κι όταν κατορθώσαμε να βάλουμε χέρι πάνω του, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν εύκολο να τον κάμψουμε και να τον παρασύρουμε με το μέρος μας… Τα κίνητρά του δεν ήταν το χρήμα ούτε η εξουσία ούτε η φιλοδοξία. Φαίνεται πως έκανε όσα έκανε για μια γυναίκα. Για να την ξανακατακτήσει, ή ίσως μονάχα για να πάρει εκδίκηση, για να κερδίσει ένα στοίχημα που είχε βάλει μαζί της. Άρα έπρεπε να καταλάβουμε εκείνη τη γυναίκα, αν θέλαμε να παρακολουθήσουμε τις κινήσεις του Κολιόστρο. Αλλά ποια είναι στην πραγματικότητα δεν καταφέραμε τελικά να μάθουμε. Μονάχα με την επαγωγική μέθοδο κατάφερα να μάθω αρκετά πράγματα γι’ αυτήν, πράγματα που δε θα μπορούσα να εκθέσω σε επίσημη αναφορά: οι διοικητικοί μας μηχανισμοί δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ορισμένες λεπτές αποχρώσεις…

- Γι’ αυτήν τη γυναίκα – συνεχίζει ο Αρκάντιαν Πορφύριτς βλέποντας με πόση προσοχή ρουφάς τα λόγια του – διάβασμα σημαίνει ξεγύμνωμα από κάθε πρόθεση και κάθε προκατάληψη, για να είναι έτοιμη να δεχτεί εκείνη τη φωνή που ακούγεται, όταν κανένας πια δεν την περιμένει, μια φωνή που έρχεται ποιος ξέρει από πού, από κάποιο μέρος πέρα από το βιβλίο, πέρα από το συγγραφέα, πέρα από τις συμβάσεις της γραφής: από ό,τι δεν έχει ειπωθεί ακόμα για τον εαυτό του και δε βρίσκει τις λέξεις να το πει. Αντίθετα, αυτός ήθελε να την πείσει ότι πίσω από τη γραμμένη σελίδα δεν υπάρχει τίποτα˙ ότι ο κόσμος υπάρχει μονάχα σαν πυροτέχνημα, σαν προσποίηση, παρεξήγηση, ψευτιά. Κι αν το πρόβλημα ήταν μονάχα αυτό, εμείς θα μπορούσαμε, ίσως, να του δώσουμε τα μέσα να αποδείξει αυτό που ήθελε˙ λέω εμείς κι εννοώ τους συναδέλφους από διάφορες χώρες και διάφορα καθεστώτα, αφού ήμαστε πολλοί αυτοί που θέλαμε να του προσφέρουμε τη συνεργασία μας. Κι εκείνος δεν την αρνιόταν, το αντίθετο… Αλλά δεν κατορθώναμε να καταλάβουμε αν τελικά θα ήταν εκείνος που θα έπαιζε το δικό μας παιχνίδι ή αν ήμαστε εμείς αυτοί που θα λειτουργούσαμε σαν απλά πιόνια στο δικό του παιχνίδι… Κι αν είχαμε να κάνουμε απλά με έναν τρελό; Μονάχα εγώ μπορούσα να ξεδιαλύνω το μυστικό του: έβαλα πράκτορές μας να τον πιάσουν, να τον φέρουν εδώ, να τον κρατήσουν για μια βδομάδα στην απομόνωση˙ ύστερα τον ανέκρινα εγώ ο ίδιος. Όχι, η δική του δεν ήταν τρέλα˙ ήταν μονάχα απελπισία˙ το στοίχημα με τη γυναίκα είχε τελειώσει από καιρό˙ ήταν εκείνη η νικήτρια, ήταν η πάντα ακόρεστη και ανικανοποίητη ανάγνωσή της αυτή που κατόρθωνε να ανακαλύπτει κρυμμένες αλήθειες ακόμα και στο πιο ξεδιάντροπο ψέμα και απροσχημάτιστα ψέματα στις κουβέντες που ισχυρίζονται πως λένε μονάχα την αλήθεια. Τι απόμενε, λοιπόν, στον ουτοπιστή μας; Για να μην κόψει το νήμα που τον έδενε ακόμα μαζί της, συνέχιζε να σπείρει τη σύγχυση στον κόσμο, ανακατεύοντας τους τίτλους, τα ονόματα των συγγραφέων, τα ψευδώνυμα, τις γλώσσες, τις μεταφράσεις, τις εκδόσεις, τα εξώφυλλα, τις προμετωπίδες, τα κεφάλαια, τους προλόγους, τους επιλόγους, ώστε εκείνη να είναι αναγκασμένη ν’ αναγνωρίζει παντού τα σημάδια της παρουσίας του, εκείνον το χαιρετισμό που δεν είχε πια καμιά ελπίδα να βρει ανταπόκριση. «Κατάλαβα τα όριά μου – μου είπε. Στη διάρκεια μιας ανάγνωσης συμβαίνει κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω». Θα μπορούσα να του πω ότι αυτό είναι το όριο που ούτε μια πανταχού παρούσα αστυνομία δεν μπορεί να ξεπεράσει. Μπορούμε ν’ απαγορέψουμε το διάβασμα: αλλά στο διάταγμα που θα απαγορεύει την ανάγνωση, κάποιος θα διαβάσει κάτι για εκείνη την αλήθεια που εμείς θα θέλαμε να μη διαβαστεί ποτέ…

[…]

- Πρέπει να υπάρχει πάντα κάτι που να μας ξεφεύγει… Γιατί η εξουσία πρέπει να έχει ένα αντικείμενο πάνω το οποίο θα εξασκείται, ένα χώρο όπου θα μπορεί να απλώνει τα χέρια της… Όσο θα ξέρω ότι στον κόσμο υπάρχει κάποιος που κάνει ταχυδακτυλουργίες μόνο και μόνο από έρωτα για το παιχνίδι, όσο θα ξέρω πως υπάρχει μια γυναίκα που αγαπάει το διάβασμα για το διάβασμα, μπορώ να είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει… Κι έτσι, κάθε βράδυ, μπορώ να παραδίνομαι στο διάβασμα, όπως εκείνη η μακρινή και άγνωστη αναγνώστρια.

 

Ίταλο Καλβίνο, Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης…

Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο.

Όταν έκλεισε τη πόρτα του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος, ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...! Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο καταλάβαινε την ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα γοργόνα.» 

Πέρναγε ο καιρός, οι μέρες γίνονταν σκοτάδι. Απόκτησε μια καινούρια τάση να κάθεται σε εμβρυακή στάση λες και όλο του το σώμα πονούσε. Τυλιγόταν και κρυβόταν από όλες τι σκιές που του κατασπάραζαν το κορμί! Έκλεινε μάτια και αφτιά για να μην ακούει όλους τους ψιθύρους που τρέλαιναν τον εγκέφαλό του! 

Αναμονή.... Μόνο εκείνη ανακούφιζε όλες τις φοβίες του. «Είχε τη δύναμη μιας βαθειάς Άνοιξης που προχωράει». Ένα και μόνο χάδι της μπορούσε να φέρει τη κάθαρση! Προς το παρόν είχε μόνο το βιβλίο της. Το διάβαζε συνεχώς μέχρι να φτάσει στην αφιέρωση της, στη τελευταία σελίδα. Είχε γράψει τους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι... του είχε πει, όταν το πρωτάκουσε, ότι ήταν σαν μαχαίρι που την κάρφωνε... όλα τα λόγια, της θύμιζαν εκείνον... όλος ο πόνος που δε μπορούσε να εκφράσει έβγαινε μέσα από το τραγούδι. 

Συνήθιζε να του λέει «Να μαζεύεις μνήμες, χαμόγελα, χάδια, για φυλαχτό, όταν σε τυλίγουν οι σκιές» και εκείνος πάντα της έλεγε με παρακλητικό ύφος «Να αγαπάς τα σκοτάδια μου» φράση που έκρυβε μια υποτακτική : Αγάπησε τη μαυρίλα μου! Μη μ' αφήσεις ποτέ! Πρέπει να αγαπήσεις όλο το κλειδωμένο μου φως. Αν το κάνεις σου υπόσχομαι να σου χαρίσω τη πρώτη αχτίδα που θα βγει από τη καρδιά μου. Θα είναι ολοκληρωτικά δικιά σου! 

«Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα σπίτι γεμάτο σκοτάδι.» Χθες όπως και όλα τα βράδια από τότε που είναι μόνος, αναζητούσε τη φωνή της... Πέρναγαν οι μέρες και αντιλαμβανόταν πως η μοναξιά που βιώνει ο κάθε άνθρωπος καθορίζει τον πόνο που θα χαράξει στη ψυχή του. Και η αντοχή του καθενός στον πόνο καθορίζει πόσο βαθειά θα είναι η πληγή που θα ανοίξει στο ασυνείδητο του. 

Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα τραύματα της. 

Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. 

(αναδημοσίευση από εδώ)

ως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος, ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...! Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα γοργόνα.» Πηγή: www.lifo.gr

Όταν έκλεισε τη πόρτα του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος, ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...! Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα γοργόνα.» Πέρναγε ο καιρός, οι μέρες γίνονταν σκοτάδι. Απόκτησε μια καινούρια τάση να κάθεται σε εμβρυακή στάση λες και όλο του το σώμα πονούσε. Τυλιγόταν και κρυβόταν από όλες τι σκιές που του κατασπάραζαν το κορμί! Έκλεινε μάτια και αφτιά για να μην ακούει όλους τους ψιθύρους που τρέλαιναν τον εγκέφαλό του! Αναμονή.... Μόνο εκείνη ανακούφιζε όλες τις φοβίες του. «Είχε τη δύναμη μιας βαθειάς Άνοιξης που προχωράει». Ένα και μόνο χάδι της μπορούσε να φέρει τη κάθαρση! Προς το παρών είχε μόνο το βιβλίο της. Το διάβαζε συνεχώς μέχρι να φτάσει στην αφιέρωση της, στη τελευταία σελίδα. Είχε γράψει τους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι... του είχε πει, όταν το πρωτάκουσε, ότι ήταν σαν μαχαίρι που την κάρφωνε... όλα τα λόγια, της θύμιζαν εκείνον... όλος ο πόνος που δε μπορούσε να εκφράσει έβγαινε μέσα από το τραγούδι. Συνήθιζε να του λέει «Να μαζεύεις μνήμες, χαμόγελα, χάδια, για φυλαχτό, όταν σε τυλίγουν οι σκιές» και εκείνος πάντα της έλεγε με παρακλητικό ύφος «Να αγαπάς τα σκοτάδια μου» φράση που έκρυβε μια υποτακτική : Αγάπησε τη μαυρίλα μου! Μη μ' αφήσεις ποτέ! Πρέπει να αγαπήσεις όλο το κλειδωμένο μου φως. Αν το κάνεις σου υπόσχομαι να σου χαρίσω τη πρώτη αχτίδα που θα βγει από τη καρδιά μου. Θα είναι ολοκληρωτικά δικιά σου! «Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα σπίτι γεμάτο σκοτάδι.» Χθες όπως και όλα τα βράδια από τότε που είναι μόνος, αναζητούσε τη φωνή της... Πέρναγαν οι μέρες και αντιλαμβανόταν πως η μοναξιά που βιώνει ο κάθε άνθρωπος καθορίζει τον πόνο που θα χαράξει στη ψυχή του. Και η αντοχή του καθενός στον πόνο καθορίζει πόσο βαθειά θα είναι η πληγή που θα ανοίξει στο ασυνείδητο του. Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα τραύματα της. Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr

αν έκλεισε τη πόρτα του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος, ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...! Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα γοργόνα.» Πηγή: www.lifo.gr

Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα τραύματα της. Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr

Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα τραύματα της. Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr

Όταν έκλεισε τη πόρτα του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος, ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...! Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα γοργόνα.» Πέρναγε ο καιρός, οι μέρες γίνονταν σκοτάδι. Απόκτησε μια καινούρια τάση να κάθεται σε εμβρυακή στάση λες και όλο του το σώμα πονούσε. Τυλιγόταν και κρυβόταν από όλες τι σκιές που του κατασπάραζαν το κορμί! Έκλεινε μάτια και αφτιά για να μην ακούει όλους τους ψιθύρους που τρέλαιναν τον εγκέφαλό του! Αναμονή.... Μόνο εκείνη ανακούφιζε όλες τις φοβίες του. «Είχε τη δύναμη μιας βαθειάς Άνοιξης που προχωράει». Ένα και μόνο χάδι της μπορούσε να φέρει τη κάθαρση! Προς το παρών είχε μόνο το βιβλίο της. Το διάβαζε συνεχώς μέχρι να φτάσει στην αφιέρωση της, στη τελευταία σελίδα. Είχε γράψει τους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι... του είχε πει, όταν το πρωτάκουσε, ότι ήταν σαν μαχαίρι που την κάρφωνε... όλα τα λόγια, της θύμιζαν εκείνον... όλος ο πόνος που δε μπορούσε να εκφράσει έβγαινε μέσα από το τραγούδι. Συνήθιζε να του λέει «Να μαζεύεις μνήμες, χαμόγελα, χάδια, για φυλαχτό, όταν σε τυλίγουν οι σκιές» και εκείνος πάντα της έλεγε με παρακλητικό ύφος «Να αγαπάς τα σκοτάδια μου» φράση που έκρυβε μια υποτακτική : Αγάπησε τη μαυρίλα μου! Μη μ' αφήσεις ποτέ! Πρέπει να αγαπήσεις όλο το κλειδωμένο μου φως. Αν το κάνεις σου υπόσχομαι να σου χαρίσω τη πρώτη αχτίδα που θα βγει από τη καρδιά μου. Θα είναι ολοκληρωτικά δικιά σου! «Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα σπίτι γεμάτο σκοτάδι.» Χθες όπως και όλα τα βράδια από τότε που είναι μόνος, αναζητούσε τη φωνή της... Πέρναγαν οι μέρες και αντιλαμβανόταν πως η μοναξιά που βιώνει ο κάθε άνθρωπος καθορίζει τον πόνο που θα χαράξει στη ψυχή του. Και η αντοχή του καθενός στον πόνο καθορίζει πόσο βαθειά θα είναι η πληγή που θα ανοίξει στο ασυνείδητο του. Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα τραύματα της. Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr

Όταν έκλεισε τη πόρτα του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος, ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...! Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα γοργόνα.» Πέρναγε ο καιρός, οι μέρες γίνονταν σκοτάδι. Απόκτησε μια καινούρια τάση να κάθεται σε εμβρυακή στάση λες και όλο του το σώμα πονούσε. Τυλιγόταν και κρυβόταν από όλες τι σκιές που του κατασπάραζαν το κορμί! Έκλεινε μάτια και αφτιά για να μην ακούει όλους τους ψιθύρους που τρέλαιναν τον εγκέφαλό του! Αναμονή.... Μόνο εκείνη ανακούφιζε όλες τις φοβίες του. «Είχε τη δύναμη μιας βαθειάς Άνοιξης που προχωράει». Ένα και μόνο χάδι της μπορούσε να φέρει τη κάθαρση! Προς το παρών είχε μόνο το βιβλίο της. Το διάβαζε συνεχώς μέχρι να φτάσει στην αφιέρωση της, στη τελευταία σελίδα. Είχε γράψει τους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι... του είχε πει, όταν το πρωτάκουσε, ότι ήταν σαν μαχαίρι που την κάρφωνε... όλα τα λόγια, της θύμιζαν εκείνον... όλος ο πόνος που δε μπορούσε να εκφράσει έβγαινε μέσα από το τραγούδι. Συνήθιζε να του λέει «Να μαζεύεις μνήμες, χαμόγελα, χάδια, για φυλαχτό, όταν σε τυλίγουν οι σκιές» και εκείνος πάντα της έλεγε με παρακλητικό ύφος «Να αγαπάς τα σκοτάδια μου» φράση που έκρυβε μια υποτακτική : Αγάπησε τη μαυρίλα μου! Μη μ' αφήσεις ποτέ! Πρέπει να αγαπήσεις όλο το κλειδωμένο μου φως. Αν το κάνεις σου υπόσχομαι να σου χαρίσω τη πρώτη αχτίδα που θα βγει από τη καρδιά μου. Θα είναι ολοκληρωτικά δικιά σου! «Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα σπίτι γεμάτο σκοτάδι.» Χθες όπως και όλα τα βράδια από τότε που είναι μόνος, αναζητούσε τη φωνή της... Πέρναγαν οι μέρες και αντιλαμβανόταν πως η μοναξιά που βιώνει ο κάθε άνθρωπος καθορίζει τον πόνο που θα χαράξει στη ψυχή του. Και η αντοχή του καθενός στον πόνο καθορίζει πόσο βαθειά θα είναι η πληγή που θα ανοίξει στο ασυνείδητο του. Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα τραύματα της. Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr

Όταν έκλεισε τη πόρτα του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος, ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...! Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα γοργόνα.» Πέρναγε ο καιρός, οι μέρες γίνονταν σκοτάδι. Απόκτησε μια καινούρια τάση να κάθεται σε εμβρυακή στάση λες και όλο του το σώμα πονούσε. Τυλιγόταν και κρυβόταν από όλες τι σκιές που του κατασπάραζαν το κορμί! Έκλεινε μάτια και αφτιά για να μην ακούει όλους τους ψιθύρους που τρέλαιναν τον εγκέφαλό του! Αναμονή.... Μόνο εκείνη ανακούφιζε όλες τις φοβίες του. «Είχε τη δύναμη μιας βαθειάς Άνοιξης που προχωράει». Ένα και μόνο χάδι της μπορούσε να φέρει τη κάθαρση! Προς το παρών είχε μόνο το βιβλίο της. Το διάβαζε συνεχώς μέχρι να φτάσει στην αφιέρωση της, στη τελευταία σελίδα. Είχε γράψει τους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι... του είχε πει, όταν το πρωτάκουσε, ότι ήταν σαν μαχαίρι που την κάρφωνε... όλα τα λόγια, της θύμιζαν εκείνον... όλος ο πόνος που δε μπορούσε να εκφράσει έβγαινε μέσα από το τραγούδι. Συνήθιζε να του λέει «Να μαζεύεις μνήμες, χαμόγελα, χάδια, για φυλαχτό, όταν σε τυλίγουν οι σκιές» και εκείνος πάντα της έλεγε με παρακλητικό ύφος «Να αγαπάς τα σκοτάδια μου» φράση που έκρυβε μια υποτακτική : Αγάπησε τη μαυρίλα μου! Μη μ' αφήσεις ποτέ! Πρέπει να αγαπήσεις όλο το κλειδωμένο μου φως. Αν το κάνεις σου υπόσχομαι να σου χαρίσω τη πρώτη αχτίδα που θα βγει από τη καρδιά μου. Θα είναι ολοκληρωτικά δικιά σου! «Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα σπίτι γεμάτο σκοτάδι.» Χθες όπως και όλα τα βράδια από τότε που είναι μόνος, αναζητούσε τη φωνή της... Πέρναγαν οι μέρες και αντιλαμβανόταν πως η μοναξιά που βιώνει ο κάθε άνθρωπος καθορίζει τον πόνο που θα χαράξει στη ψυχή του. Και η αντοχή του καθενός στον πόνο καθορίζει πόσο βαθειά θα είναι η πληγή που θα ανοίξει στο ασυνείδητο του. Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα τραύματα της. Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr

ρατσιστικό; ναι! σεξιστικό; όχι, καθόλου!

διάβασα στη lifo αυτό το άρθρο σχετικά με μία φωτογράφιση μαγιό του sports illustrated η οποία έχει κατηγορηθεί ως ρατσιστική, καθώς "Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως «αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών στερεοτύπων για τους άλλους λαούς."

όλα καλά μέχρι εδώ.

αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν είναι το ότι φυσικά αναγνωρίστηκε ως ρατσιστική αυτή η φωτογράφιση. αυτό που με παρακίνησε να γράψω αυτό το μικρό σχόλιο είναι το ότι κανείς δε βρίσκει πλέον τίποτα να πει για τις φωτογραφίσεις των γυναικών σ' αυτού του είδους τα περιοδικά και για όλη αυτή τη βιομηχανία, για το ότι και οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως αξεσουάρ (στην καλύτερη περίπτωση) και για το τι είδους στερεότυπα τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άντρες παράγουν και συντηρούν αυτά τα περιοδικά και αυτές οι εικόνες.

έχουμε όλοι αποδεχθεί τη θέση της γυναίκας έτσι όπως την υπαγορεύουν η πατριαρχία της εποχής μας και τα σεξιστικά πρότυπα; έτσι φαίνεται...

ζονται στην φωτογράφηση ως «αξεσουάρ» και αυτό έχει ως Πηγή: www.lifo.gr

αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως «αξεσουάρ» Πηγή: www.lifo.gr

Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως «αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών στερεοτύπων για τους άλλους λαούς. Πηγή: www.lifo.gr

Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως «αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών στερεοτύπων για τους άλλους λαούς. Πηγή: www.lifo.gr

Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως «αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών στερεοτύπων για τους άλλους λαούς. Πηγή: www.lifo.gr

Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως «αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών στερεοτύπων για τους άλλους λαούς. Πηγή: www.lifo.gr

Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως «αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών στερεοτύπων για τους άλλους λαούς. Πηγή: www.lifo.gr

θα μου συγχωρήσετε αυτό το μικρό ατόπημα...

Τα ψέματα της γαλλικής πολεμικής προπαγάνδας στο Μάλι

[αναδημοσίευση από τον παραλληλογράφο]

Του Μοχάμεντ Ταχάρ Μπενσάαντα* (από το Oumma.com)

(τη μετάφραση έκανε το Καπυμπάρα)

 

Να λοιπόν που η Γαλλία έχει πλέον τη δική της «καταιγίδα της ερήμου». Ο Ολάντ πήρε την «γενναία» απόφαση να στείλει τα ελικόπτερα Gazelle των ειδικών δυνάμεων του στρατού ξηράς, τα Mirage 2000D και τα Rafale ενάντια στις φάλαγγες των τζιχαντιστών που απειλούν την ασφάλεια της Ευρώπης.

Γι’ αυτόν τον πόλεμο, η Γαλλία δεν έχει ανάγκη από κάποια πρόσθετη αιτιολόγηση, της αρκεί να επαναλάβει την ίδια φθαρμένη προπαγάνδα που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των τελευταίων πολέμων της Αυτοκρατορίας. Επεμβαίνει για να σώσει το λαό του Μάλι και υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα συμφέροντα της Γαλλίας, με κύριο αυτό του ελέγχου των ορυχείων ουρανίου του γειτονικού Νίγηρα, έρχονται σε δεύτερο πλάνο. Όπως συνήθως, τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης ανταγωνίζονται μεταξύ τους στο ρόλο που τους έχει ανατεθεί: την κατασκευή αδιάντροπων ψεμάτων με σκοπό να δικαιολογηθεί ένας αρπαχτικός πόλεμος νεοαποικιακής κυριαρχίας. Επιστροφή στα πιο χονδροειδή ψέματα.

Πρώτο ψέμα: Τα διπλωματικά προσχήματα τηρήθηκαν. Ο Γάλλος πρόεδρος δικαιολόγησε την απόφασή του να επέμβει στο Μάλι με πρόσχημα την έκκληση για βοήθεια της κυβέρνησης της χώρας. Ο μεταβατικός πρόεδρος του Μάλι, Ντιονκουντά Τραορέ, πράγματι, ζήτησε την αρωγή της Γαλλίας για να σταματήσει την προέλαση των ανταρτών του Ανσάρ Ντιν που είχαν πάρει στον έλεγχό τους τη στρατηγικής σημασίας πόλη της Κόννα. Αλλά αυτό που ο Γάλλος πρόεδρος και τα γαλλικά ΜΜΕ ξέχασαν να μας θυμίσουν είναι ότι ο πρόεδρος του Μάλι δε διέθετε καμία νομιμοποίηση να ζητήσει τη στρατιωτική επέμβαση μιας ξένης δύναμης στο έδαφος του Μάλι.

Πρόκειται για έναν μεταβατικό πρόεδρο, διορισμένο με τη σύμφωνη γνώμη της Αφρικανικής Ένωσης και των κρατών της δυτικής Αφρικής για να επαναφέρει το γρηγορότερο τη συνταγματική τάξη, μετά το πραξικόπημα του λοχαγού Αμαντού Σανόγκο και με σκοπό να προετοιμάσει τις εκλογές. Επίσης, η διοίκηση του στρατού και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας των πολιτών και της πολιτικής σκηνής του Μάλι, παρότι είναι προσηλωμένοι στο στόχο της αποκατάστασης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας όπως και της εθνικής ενότητας, εναντιώνονται δικαιολογημένα στην ξένη επέμβαση υπό συνθήκες που δεν εξασφαλίζουν στο Μάλι τον έλεγχο των επιχειρήσεων και της ακολουθίας των γεγονότων.

Δεύτερο ψέμα: Η γαλλική κυβέρνηση αιτιολογεί την επιχείρηση “Serval” ως αναγκαία για να αποκρουστούν οι αντάρτες του Ανσάρ Ντιν οι οποίοι εξαπέλυσαν την προηγούμενη βδομάδα μια επίθεση ενάντια στις περιοχές που βρίσκονται στο κέντρο της χώρας με κατεύθυνση προς το νότο. Με τον τρόπο αυτό η γαλλική κυβέρνηση αποπειράται να δώσει στην επιχείρηση αυτή αμυντικό χαρακτήρα. Τίποτα δεν είναι πιο ψευδές. Από τη στιγμή που ο βοράς του Μάλι ξέφυγε από τον έλεγχο της κεντρικής κυβέρνησης του Μπαμακό για να πέσει στα χέρια του κινήματος Ανσάρ Ντιν και άλλων τζιχαντιστικών κινημάτων, γνωρίζουμε ότι η Γαλλία δεν έπαψε να καλεί σε πόλεμο παρακινώντας να βγουν μπροστά τα κράτη της Οικονομικής Κοινότητας Δυτικοαφρικανικών Κρατών (CEDEAO) για να προσδώσουν μια επίφαση αφρικανικής νομιμοποίησης αυτού του νεοαποικιακού πολέμου.

Αφού κατάφερε να τορπιλίσει τις διαμεσολαβητικές προσπάθειες της αλγερινής κυβέρνησης, που σκοπό είχαν την εύρεση πολιτικής λύσης στην κρίση και την υιοθέτηση ενός ψηφίσματος από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που θα επέτρεπε την ανάπτυξη αφρικανικών στρατιωτικών δυνάμεων, αλλά εντός ενός πλαισίου συνολικής πολιτικής επίλυσης της κρίσης, η Γαλλία συνέχισε να πιέζει παρασκηνιακά την κυβέρνηση του Μάλι και τις υπόλοιπες δυτικοαφρικανικές κυβερνήσεις να αδειάσουν το ψήφισμα του ΟΗΕ από το περιεχόμενό του και να προετοιμαστούν για πόλεμο.

Από την πλευρά της η Αλγερία κατόρθωσε πρόσφατα να οδηγήσει τις δύο πρωταγωνιστικές δυνάμεις του εθνικού κινήματος των Τουαρέγκ, το Ανσάρ Ντιν και το MNLA σε συμφωνία ενόψει της διαπραγμάτευσης μιας πολιτικής λύσης με την κυβέρνηση του Μπαμακό.

Αντιπροσωπείες του κινήματος αυτού συνάντησαν τον υπουργό εξωτερικών της Μπουρκίνα Φάσο στην Ουαγκαντούγκου. Άλλα, κάτω από γαλλική πίεση, η κυβέρνηση του Μάλι αγνόησε αυτές τις καλές υπηρεσίες και συνέχισε κρυφά την προετοιμασία της ένοπλης αντεπίθεσης, που σχεδιαζόταν να πραγματοποιηθεί το φθινόπωρο του 2013, όπως μαρτυρούν οι στρατολογήσεις και η εκπαίδευση μισθοφόρων απ’ όλες τις γωνιές της Αφρικής, καθώς είχε γίνει κατανοητό ότι οι τρεις χιλιάδες άντρες της CEDEAO δεν επαρκούσαν για να εκδιώξουν τα κινήματα των Τουαρέγκ από τις θέσεις τους. Το κίνημα Ανσάρ Ντιν δεν είχε πλέον παρά μόνο δύο επιλογές είτε να περιμένει τον αντίπαλο να προετοιμαστεί με την ησυχία του για να το συντρίψει είτε να προλάβει τις κινήσεις του αντιπάλου και να εξαπολύσει μια στρατιωτική επίθεση για να υπενθυμίσει στο Μπαμακό την ύπαρξή του και να το υποχρεώσει να διαπραγματευτεί σοβαρά.

Η Γαλλία κατάλαβε το διακύβευμα και χρειάστηκε να αλλάξει το αρχικό της σχέδιο. Αντί να περιμένει κάποιους μήνες ακόμη, ώστε να προετοιμάσει τις αφρικανικές ενισχύσεις για να κάνουν αυτές τη βρώμικη δουλειά, αναγκάστηκε να επέμβει ευθέως. Φαίνεται ότι το Ανσάρ Ντιν και οι σύμμαχοί του, της Αλ Κάιντα στο Ισλαμικό Μάγρεμπ (Aqmi) και του Mujao υπολόγισαν λάθος το χτύπημά τους, προκαλώντας αυτήν την πρόωρη γαλλική επέμβαση που μπορεί να τους κοστίσει ακριβά. Από μια άλλη άποψη όμως, οι μάσκες έπεσαν. Η Γαλλία επενέβη ευθέως σε μια διένεξη από την οποία δεν είναι σίγουρο ότι θα βγει  αβρόχοις ποσί.

Τρίτο ψέμα: Η γαλλική κυβέρνηση διατείνεται ότι διεξάγει αυτόν τον πόλεμο ενάντια στους τζιχαντιστές που ελέγχουν το βόρειο Μάλι και ως εκ τούτου απειλούν τη γαλλική επικράτεια και την Ευρώπη. Αναπαράγοντας αυτήν την επίσημη αιτιολογία, τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν ένα χονδροειδές ψέμα. Καταρχήν έχουν μεγάλο θράσος να σερβίρουν στους τηλεθεατές τους ένα τέτοιο επιχείρημα. Η Γαλλία που δε δίστασε να εξοπλίσει και να βοηθήσει τους τζιχαντιστές στη Λιβύη και που δε διστάζει σήμερα να βοηθά τους τζιχαντιστές στη Συρία ανακαλύπτει ξαφνικά το κοσμικό και δημοκρατικό της πνεύμα στο Μάλι! Η κοσμικότητα του κράτους εδώ δεν είναι παρά το φύλλο συκής που χρησιμεύει για να κρυφτούν ιδιοτελείς στρατηγικοί και οικονομικοί σχεδιασμοί.

Το κίνημα Ανσάρ Ντιν είναι πρώτα απ’ όλα ένα απελευθερωτικό κίνημα των Τουαρέγκ. Τα ιδρυτικά του μέλη και τα στελέχη του, αρχίζοντας από τον ηγέτη του Ιγιάντ Αγ Γάλι, προέρχονται όλοι από το απελευθερωτικό κίνημα των Τουαρέγκ που πολέμησε με το όπλο στο χέρι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 ενάντια στην κεντρική κυβέρνηση του Μπαμακό και κατέθεσε τα όπλα στο πλαίσιο των Συμφωνιών του Αλγερίου του 1991.

Το ότι το κίνημα αυτό ακολούθησε στη συνέχεια μια φονταμενταλιστική ιδεολογική εξέλιξη είναι ένα γεγονός που μόνο μια τυφλή ισλαμοφοβία μπορεί να μπλέξει με τον τρομοκρατικό τζιχαντισμό στον οποίο διαπρέπουν ομάδες όπως η Aqmi και το Mujao. Το να δικαιολογεί κανείς τον πόλεμο στο Μάλι στο όνομα του αγώνα ενάντια στο φονταμενταλισμό του Ανσάρ Ντιν είναι σαν το ιταλικό κράτος κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 να δικαιολογούσε την απαγόρευση του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος υπό το πρόσχημα ότι οι τρομοκρατικές οργανώσεις Ερυθρές Ταξιαρχίες και Prima Linea χρησιμοποιούσαν την ίδια μαρξιστική-λενινιστική ρητορική.

 

Τέταρτο ψέμα: Η γαλλική προπαγάνδα δίνει έμφαση στο γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στο Ανσαρ Ντιν και τις άλλες τζιχαντιστικές ομάδες. Σαν απόδειξη αναφέρεται ότι το Ανσάρ Ντιν διατηρούσε σχέσεις με τα κινήματα αυτά. Το Ανσάρ Ντιν απαντά λέγοντας ότι δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτά τα κινήματα αλλά εφόσον δρουν στις ίδιες περιοχές, είναι φυσιολογικό να έχουν επαφές μαζί τους.

Εξάλλου, οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες διατηρούν επίσημες επαφές υπό την κάλυψη του Κε Ντ’Ορσέ (εκεί εδρεύει το γαλλικό ΥΠΕΞ Σ.τ.Μ.) μ’ αυτές τις ομάδες, όπως αποκαλύπτει ένας από τους αρχηγούς της Aqmi στο Μάλι, ο Αμπντελχαμίντ Αμπού Ζέιντ, κι αυτό, με σκοπό την απελευθέρωση των γάλλων ομήρων με αντάλλαγμα λύτρα, πρακτική που έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια ένας πολύ βολικός τρόπος να χρηματοδοτηθούν αυτές οι τρομοκρατικές ομάδες στις ενέργειές τους ενάντια στον ανομολόγητο αντίπαλο της Γαλλίας στη περιοχή: την Αλγερία. Χειρότερα ακόμα, τίποτα δε μας απαγορεύει να σκεφτούμε ότι οι γαλλικές υπηρεσίες δεν παρακολουθούν με μια κάποια ευχαρίστηση το παιχνίδι που κάποιοι τοπικοί πρωταγωνιστές παίζουν με τους ναρκωτρομοκράτες του Mujao για να αποδυναμώσουν τον στριμωγμένο Αλγερινό γείτονα…

Ανάμεσα στα επιχειρήματα που προβάλλει η γαλλική προπαγάνδα για να αποδείξει τη λεγόμενη συνεργασία του Ανσάρ Ντιν με τις τρομοκρατικές ομάδες, και που προβάλλεται δυστυχώς και από κάποια αλγερινά μέσα ενημέρωσης, είναι και το γεγονός ότι το Ανσάρ Ντιν αρνείται να πολεμήσει τη  Aqmi και το Mujao αντιτείνοντας ότι δεν είναι ο ρόλος του να τους πολεμήσει ή εν πάση περιπτώσει, όχι πριν την επίλυση της διαμάχης με το Μπαμακό και την επιστροφή της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή. Σε μια τέτοια περίπτωση οι ξένοι τζιχαντιστές θα αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν την επικράτεια του Μάλι εκόντες άκοντες. Όπως υπενθυμίζει –δικαίως- ένας εκπρόσωπος του Ανσάρ Ντιν, γιατί οι δυτικές κυβερνήσεις που ασκούν σήμερα πίεση στο κίνημά του να αντιπαρατεθεί με την Aqmi δεν εξασκούσαν τις ίδιες πιέσεις και στο καθεστώς του έκπτωτου προέδρου του Μάλι Αμαντού Τουμάνι Τουρέ, του οποίου η συνεργασία με τις ναρκωτρομοκρατικές ομάδες ήταν αποδεδειγμένη;

Το πρόγραμμα του Ανσάρ Ντιν και η αυστηρή εκ μέρους του ερμηνεία της ισλαμικής σαρία αποτελούν αναμφίβολα πρόβλημα. Όμως αυτό αποτελεί εσωτερική υπόθεση της κοινωνίας του Μάλι και των Τουαρέγκ και δεν είναι σε καμία περίπτωση υπόθεση της Γαλλίας και των προσδεδεμένων σε αυτήν αφρικανικών κυβερνήσεων. Αν η εφαρμογή της σαρία αποτελούσε αντικείμενο casus belli, η Γαλλία θα έπρεπε δίχως καθυστέρηση να  μπει σε πόλεμο ενάντια στις πετρομοναρχίες του Κόλπου και άμεσα ενάντια στις αραβικές χώρες των οποίων τα νέα συντάγματα θα εμπνέονται ευθαρσώς από τη σαρία: την Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Λιβύη και σύντομα τη Συρία!

Μη μένοντας ευχαριστημένες με το να σπέρνουν τη σύγχυση στην κοινή γνώμη και να προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν με κάθε κόστος το Ανσάρ Ντιν γιατί δεν εγγράφεται στη νεοαποικιακή τους στρατηγική, οι γαλλικές υπηρεσίες επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη μέσω φιλικών γαλλοϊσραηλινών ιστότοπων, που παρουσιάζουν το Ανσάρ Ντιν πότε σαν δημιούργημα της Σαουδικής Αραβίας και πότε σαν δημιούργημα του Κατάρ, αφήνοντας στους αντίστοιχους ιστότοπους κύκλων της μαροκινής μοναρχίας να πουλούν τη θεωρία ότι οι αλγερινές υπηρεσίες ασφαλείας (DRS) είναι ο νέος δημιουργός της γεωπολιτικής στη περιοχή της Σαχάρας και του Σαχέλ.

Πέμπτο ψέμα: Η γαλλική κυβέρνηση σήκωσε όλη αυτήν τη διπλωματική καμπάνια με κατεύθυνση την Αφρικανική Ένωση, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΟΗΕ με σκοπό να δικαιολογήσει έναν πόλεμο στο Μάλι στο όνομα της υπεράσπισης της ακεραιότητας και της εδαφικής ενότητας του Μάλι που απειλείται από τη μονομερή διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Αζαουάντ που έκανε το MNLA. Αυτό είναι ίσως το πιο χοντρό ψέμα αυτού του πολέμου, αφού είναι πασίγνωστο ότι η Γαλλία πάντοτε προσπαθούσε να χειραγωγήσει τα αποσχιστικά κινήματα των Τουαρέγκ στο Μάλι και στο Νίγηρα για να εκβιάζει τις κυβερνήσεις του Μπαμακό και της Νιαμέυ για να τις κάνει να αποδεχτούν τους νεοαποικιακούς όρους «συνεργασίας» που τους έθετε.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το αποσχιστικό κίνημα που ονομάζεται MNLA δημιουργήθηκε βιαστικά από τον Μοχάμεντ Αγκ Νάτζεμ που διοικούσε μια χιλιοστή Τουαρέγκ μισθοφόρους από το Μάλι στην υπηρεσία του καθεστώτος Καντάφι και που άλλαξε στρατόπεδο με παρέμβαση των γαλλικών υπηρεσιών λίγες εβδομάδες πριν την πτώση της Τρίπολης. Ο Αγκ Νάτζεμ θα είχε δεχτεί να προδώσει τον Καντάφι και να επιστρέψει στο Μάλι αν δεν είχε λάβει διαβεβαιώσεις από το Παρίσι ότι θα μπορεί να ξαναγυρίσει στη χώρα του με όπλα και αποσκευές γεμάτες χρυσό και δολάρια για διαδραματίσει το νέο ρόλο που του ανατέθηκε;

Είναι τη στιγμή που το MNLA εκδιώχθηκε από τις θέσεις του από τους μαχητές του Ανσάρ Ντιν και τις άλλες τζιχαντιστικές ομάδες που η γαλλική κυβέρνηση άλλαξε άποψη και βάλθηκε να υπερασπίζεται υποκριτικά τη θέση υπέρ της εδαφικής ενότητας του Μάλι. Στην πραγματικότητα, η γαλλική διπλωματία προσπαθεί να αναθερμάνει ένα παλιό αποικιακό σχέδιο με σκοπό να διχάσει την Αφρική και τους Αφρικανούς στο πλαίσιο της λογικής του διαίρει και βασίλευε.

Προβάλλει ιδιαίτερα το σκιάχτρο του ισλαμισμού για να επιτύχει μια χειραγώγηση με ιδιοτελή κίνητρα των ελίτ και των πληθυσμών Μπαμπάρα του νότου ενάντια στις βερβερικές και μαυριτανικές φυλές του βορά που θεωρεί λιγότερο πειθήνιες και πιο επιρρεπείς στο να συμμαχήσουν με τα νέα καθεστώτα που αναδύονται στη βόρεια Αφρική, υπέρ κινημάτων διαμαρτυρίας που τα ιμπεριαλιστικά κέντρα προσπαθούν να εργαλειοποιήσουν και να κάνουν να παρεκκλίνουν, αλλά μάταια. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς και τους χριστιανικούς ή/και ανιμιστικούς πληθυσμούς επιχειρείται να γίνει ο νέος ιδεολογικός πολιορκητικός κριός στην Αφρική, όπως δείχνει με θαυμάσιο τρόπο το σουδανικό εργαστήριο που καλείται να προσφέρει το μοντέλο του σε ολόκληρη την περιοχή.

Έκτο ψέμα: Τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης διαπότισαν τους τηλεθεατές με εικόνες και απατηλά ρεπορτάζ που έδειχναν πολίτες του Μάλι στην πρωτεύουσα να χειροκροτούν τη γαλλική επέμβαση. Σίγουρα, θα βρει κανείς πολλούς πολίτες του Μάλι που θυμούνται την πολύ παλιά σκλαβιά των Τουαρέγκ και Μαυριτανών δουλοκτητών και ξεχνούν την παλιά και σημερινή σκλαβιά των Γάλλων αποικιοκρατών και καπιταλιστών, αλλά η πλειοψηφία του λαού του Μάλι δεν πείθεται εύκολα από το παιχνίδι της Γαλλίας. Τα γαλλικά μέσα δείχνουν αυτό που θέλουν να δείξουν και επιβάλλουν τη σιωπή σχετικά με τις διαδηλώσεις των πατριωτών του Μάλι, που ενώνονται στις γραμμές του Συντονιστικού των Πατριωτικών Οργανώσεων του Μάλι (COPAM) που ζήτησαν την επόμενη της γαλλικής επέμβασης την παραίτηση του προέδρου της χώρας καθώς αυτός δεν είχε δημοκρατική νομιμοποίηση.

 

Έβδομο ψέμα: Την επόμενη της γαλλικής επέμβασης, τα μέσα ενημέρωσης επαναλάμβαναν τα θριαμβευτικά ανακοινωθέντα του Γάλλου Υπουργού Άμυνας. Εκατοντάδες τζιχαντιστές είχαν εξολοθρευτεί και η προέλασή τους στο νότο είχε ανακοπεί. Οι γαλλικές απώλειες ήταν ελάχιστες. Η απώλεια ενός ελικόπτερου Gazelle αποδόθηκε αρχικά σε πτώση. Όμως, να που φτάνουν λιγότερο καθησυχαστικά νέα. Δεν είναι ένα ελικόπτερο, αλλά δύο που καταρρίφθηκαν την πρώτη μέρα των επιχειρήσεων. Ο πιλότος του ενός -ο υποσμηναγός- χτυπήθηκε θανάσιμα.

Το γεγονός όμως που μαρτυρά το μέγεθος των γαλλικών πολεμικών ψεμάτων είναι ότι μάθαμε την τρίτη μέρα της επιχείρησης “Serval” ότι η επίθεση των μαχητών του Ανσάρ Ντιν δεν ανακόπηκε τελείως, ενώ την προηγούμενη μας είχε ανακοινωθεί ότι ανακόπηκε. Ακόμα χειρότερα, η γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε να ενισχύσει τη δύναμη στρατιωτικής επέμβασης σε εντυπωσιακό και ανησυχητικό βαθμό σαν να μην επρόκειτο για έναν πόλεμο ενάντια σ’ έναν συμβατικό εχθρό. Αν πιστέψουμε τον εξειδικευμένο σε στρατιωτικά θέματα ιστότοπο “Mer et marine” (θάλασσα και ναυτικό Σ.τ.Μ.) οι γαλλικές δυνάμεις που εμπλέκονται στην πραγματικότητα στο Μάλι προέρχονται από τις δυνάμεις της βάσης “Epervier” που βρίσκεται στο Τσαντ και δεν περιλαμβάνει λιγότερα από έξι Mirage2000D, δύο Mirage F1 CR, τρία C135, ένα C130 Hercule και ένα C160 Transall. Και με τα τελευταία νέα μαθαίνουμε και για την εμπλοκή Rafale! Ο λογαριασμός διακινδυνεύεται να είναι αλμυρός για έναν Ολάντ που θέλει να κάνει οικονομίες, αλλά κυρίως για έναν γαλλικό λαό που καλείται να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι για να συνεισφέρει σ’ αυτόν τον αποικιακό πόλεμο!

Όμως, καθώς μια δυστυχία δεν έρχεται ποτέ μόνη, μαθαίνουμε την ίδια ώρα ότι μια επιχείρηση κομάντο της Γενικής Διοίκησης Εξωτερικής Ασφαλείας (DGSE) με στόχο την απελευθέρωση ενός από αυτούς, που ήταν κρατούμενος των μαχητών της οργάνωσης Σαμπάμπ στη Σομαλία κατέληξε σε φιάσκο. Ο όμηρος σκοτώθηκε και δύο μέλη των κομάντο της DGSE σκοτώθηκαν. Η γαλλική προπαγάνδα ήθελε να μας κάνει να πιστέψουμε ότι οι κομάντο της DGSE εξολόθρευσαν δεκαεπτά τζιχαντιστές, αλλά δεν κατάφερε να εξηγήσει γιατί δεν μπόρεσαν επίσης να ανακτήσουν τα πτώματα των σκοτωμένων συντρόφων τους. Οι Σομαλοί τζιχαντιστές δήλωσαν επίσης ότι κρατούν ένα μέλος των Γάλλων κομάντο τραυματισμένο, αλλά ζωντανό! Αυτές οι απογοητευτικές εξελίξεις μπορεί να προαναγγέλλουν κι άλλες πολύ πιο δραματικές συνέπειες για τον άμαχο πληθυσμό του βόρειου Μάλι και για τη ζωή των ίδιων των Γάλλων ομήρων. Αντί να εξασφαλίσει την ασφάλεια της αλλά και αυτή των πολιτών της, η Γαλλία ξεκίνησε να ζήσει κάποιες περιπέτειες που δεν ζηλεύουν οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ που της υποσχέθηκαν μέχρι τώρα με αρκετό δισταγμό την επιμελητειακή τους υποστήριξη. Κι όλο αυτό για το ουράνιο του Νίγηρα και τα εκατομμύρια των κερδών της AREVA, της SUEZ και των τραπεζιτών τους

________________________________________________________________________________________________
*O Μοχάμεντ Ταχάρ Μπενσάαντα είναι καθηγητής στο Haute Ecole Libre de Bruxelles -”Ilya Prigogine” στο Βέλγιο.

δεν ήταν η σωστή απάντηση...μάλλον

μου είπε:
-να δω πότε επιτέλους θα ηρεμήσουμε και θα βρούμε χρόνο να περάσουμε μία ολόκληρη μέρα μαζί!

του είπα:
-μα για ποιο λόγο να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας;

δε μου είπε κάτι. αλλά αν κρίνω από την έκφραση που πήρε το πρόσωπό του, μάλλον δεν ήταν η σωστή απάντηση...

καινούρια τώρα ζωή

 

τρεις μόνο ευχές

υγεία, έρωτας και επανάσταση._