[Just gonna stand there and watch me burn
Well that's alright because I like the way it hurts
Just gonna stand there and hear me cry
Well that's alright because I love the way you lie
I love the way you lie
I can't tell you what it really is
I can only tell you what it feels like
And right now there's a steel knife in my windpipe
I can't breathe but I still fight all I can fight
As long as the wrong feels right it's like I'm in flight
High off of love, drunk from my hate
It's like I'm huffin' paint and I love her
The more I suffer, I suffocate
Right before I'm about to drown, she resuscitates
Me, she fuckin' hates me and I love it, Wait!
Where you going? I'm leaving you.
No you ain't. Come back. We're running right back
Here we go again, it's so insane
'Cause when it's going good, it's going great
I'm Superman with the wind in his back
She's Lois Lane, but when it's bad, it's awful
I feel so ashamed, I snapped, "Who's that dude?"
I don't even know his name
I laid hands on her, I'll never stoop so low again
I guess I don't know my own strength
Just gonna stand there and watch me burn
Well that's alright because I like the way it hurts
Just gonna stand there and hear me cry
Well that's alright because I love the way you lie
I love the way you lie
I love the way you lie
You ever love somebody so much,
you could barely breathe when you with 'em?
You meet, and neither one of you even know what hit 'em
Got that warm fuzzy feeling, yeah, them chills, used to get 'em
Now you gettin' fuckin' sick of lookin' at 'em
You swore you'd never hit 'em, never do nothing to hurt 'em
Now you're in each other's face spewing venom in your words when you spit 'em
You push, pull each other's hair, scratch, claw, bit 'em
Throw 'em down, pin 'em, so lost in the moments when you're with 'em
It's the fate that took over, it controls you both
So they say, you're best to go your separate ways
Guess that they don't know you 'cause today,
That was yesterday, yesterday is over, it's a different day
Sound like broken records playing over
But you promised her, next time you'd show restraint
You don't get another chance
Life is no Nintendo game, but you lied again
Now you get to watch her leave out the window
Guess that's why they call it "window pane"
Just gonna stand there and watch me burn
Well that's alright because I like the way it hurts
Just gonna stand there and hear me cry
Well that's alright because I love the way you lie
I love the way you lie
I love the way you lie
Now I know we said things, did things that we didn't mean
And we fall back into the same patterns, same routine
But your temper's just as bad as mine is
You're the same as me
When it comes to love you're just as blinded
Baby, please come back, it wasn't you, Baby, it was me.
Maybe our relationship isn't as crazy as it seems
Maybe that's what happens when a tornado meets a volcano
All I know is I love you too much to walk away though
Come inside, pick up your bags off the sidewalk
Don't you hear sincerity in my voice when I talk?
Told you this is my fault, look me in the eyeball
Next time I'm pissed, I'll aim my fist at the drywall
Next time? There won't be no next time
I apologize, even though I know it's lies
I'm tired of the games, I just want her back. I know I'm a liar
If she ever tries to fuckin' leave again,
I'ma tie her to the bed and set this house on fire
I'm just gonna
Just gonna stand there and watch me burn
Well that's alright because I like the way it hurts
Just gonna stand there and hear me cry
Well that's alright because I love the way you lie
I love the way you lie
I love the way you lie]
-΄Ελαβα
πολλές αναφορές γι’ αυτό το θέμα. Γι’ αρκετό καιρό είχαμε την ψευδαίσθηση ότι
μπορούσαμε να ελέγξουμε την κατάσταση, οι μυστικές υπηρεσίες των μεγαλύτερων
δυνάμεων έβαζαν τα δυνατά τους για να χειραγωγήσουν αυτή την οργάνωση που
έμοιαζε να έχει παρακλάδια παντού… Αλλά ο εγκέφαλος της συνομωσίας, ο Κολιόστρο
των πλαστογραφιών, αυτός μας ξέφευγε συνεχώς… Όχι ότι μας ήταν άγνωστος: είχαμε
όλα τα στοιχεία του στις καρτέλες μας, είχε εντοπιστεί από καιρό στο πρόσωπο
ενός πολυπράγμονα και απατεώνα μεταφραστή˙ αλλά οι πραγματικοί λόγοι της
δραστηριότητάς του παρέμεναν σκοτεινοί. Έδινε την εντύπωση ότι δεν είχε πια
σχέσεις με τις διάφορες σέχτες στις οποίες είχε διασπαστεί η συνωμοσία που είχε
ιδρυθεί από τον ίδιο, κι όμως επηρέαζε ακόμα έμμεσα τις σκευωρίες τους… Κι όταν
κατορθώσαμε να βάλουμε χέρι πάνω του, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν εύκολο να
τον κάμψουμε και να τον παρασύρουμε με το μέρος μας… Τα κίνητρά του δεν ήταν το
χρήμα ούτε η εξουσία ούτε η φιλοδοξία. Φαίνεται πως έκανε όσα έκανε για μια
γυναίκα. Για να την ξανακατακτήσει, ή ίσως μονάχα για να πάρει εκδίκηση, για να
κερδίσει ένα στοίχημα που είχε βάλει μαζί της. Άρα έπρεπε να καταλάβουμε εκείνη
τη γυναίκα, αν θέλαμε να παρακολουθήσουμε τις κινήσεις του Κολιόστρο. Αλλά ποια
είναι στην πραγματικότητα δεν καταφέραμε τελικά να μάθουμε. Μονάχα με την
επαγωγική μέθοδο κατάφερα να μάθω αρκετά πράγματα γι’ αυτήν, πράγματα που δε θα
μπορούσα να εκθέσω σε επίσημη αναφορά: οι διοικητικοί μας μηχανισμοί δεν είναι
σε θέση να καταλάβουν ορισμένες λεπτές αποχρώσεις…
-
Γι’ αυτήν τη γυναίκα – συνεχίζει ο Αρκάντιαν Πορφύριτς βλέποντας με πόση
προσοχή ρουφάς τα λόγια του – διάβασμα σημαίνει ξεγύμνωμα από κάθε πρόθεση και
κάθε προκατάληψη, για να είναι έτοιμη να δεχτεί εκείνη τη φωνή που ακούγεται,
όταν κανένας πια δεν την περιμένει, μια φωνή που έρχεται ποιος ξέρει από πού,
από κάποιο μέρος πέρα από το βιβλίο, πέρα από το συγγραφέα, πέρα από τις
συμβάσεις της γραφής: από ό,τι δεν έχει ειπωθεί ακόμα για τον εαυτό του και δε
βρίσκει τις λέξεις να το πει. Αντίθετα, αυτός ήθελε να την πείσει ότι πίσω από
τη γραμμένη σελίδα δεν υπάρχει τίποτα˙ ότι ο κόσμος υπάρχει μονάχα σαν
πυροτέχνημα, σαν προσποίηση, παρεξήγηση, ψευτιά. Κι αν το πρόβλημα ήταν μονάχα
αυτό, εμείς θα μπορούσαμε, ίσως, να του δώσουμε τα μέσα να αποδείξει αυτό που
ήθελε˙ λέω εμείς κι εννοώ τους συναδέλφους από διάφορες χώρες και διάφορα
καθεστώτα, αφού ήμαστε πολλοί αυτοί που θέλαμε να του προσφέρουμε τη συνεργασία
μας. Κι εκείνος δεν την αρνιόταν, το αντίθετο… Αλλά δεν κατορθώναμε να
καταλάβουμε αν τελικά θα ήταν εκείνος που θα έπαιζε το δικό μας παιχνίδι ή αν
ήμαστε εμείς αυτοί που θα λειτουργούσαμε σαν απλά πιόνια στο δικό του παιχνίδι…
Κι αν είχαμε να κάνουμε απλά με έναν τρελό; Μονάχα εγώ μπορούσα να ξεδιαλύνω το
μυστικό του: έβαλα πράκτορές μας να τον πιάσουν, να τον φέρουν εδώ, να τον
κρατήσουν για μια βδομάδα στην απομόνωση˙ ύστερα τον ανέκρινα εγώ ο ίδιος. Όχι,
η δική του δεν ήταν τρέλα˙ ήταν μονάχα απελπισία˙ το στοίχημα με τη γυναίκα
είχε τελειώσει από καιρό˙ ήταν εκείνη η νικήτρια, ήταν η πάντα ακόρεστη και
ανικανοποίητη ανάγνωσή της αυτή που κατόρθωνε να ανακαλύπτει κρυμμένες αλήθειες
ακόμα και στο πιο ξεδιάντροπο ψέμα και απροσχημάτιστα ψέματα στις κουβέντες που
ισχυρίζονται πως λένε μονάχα την αλήθεια. Τι απόμενε, λοιπόν, στον ουτοπιστή
μας; Για να μην κόψει το νήμα που τον έδενε ακόμα μαζί της, συνέχιζε να σπείρει
τη σύγχυση στον κόσμο, ανακατεύοντας τους τίτλους, τα ονόματα των συγγραφέων,
τα ψευδώνυμα, τις γλώσσες, τις μεταφράσεις, τις εκδόσεις, τα εξώφυλλα, τις
προμετωπίδες, τα κεφάλαια, τους προλόγους, τους επιλόγους, ώστε εκείνη να είναι
αναγκασμένη ν’ αναγνωρίζει παντού τα σημάδια της παρουσίας του, εκείνον το
χαιρετισμό που δεν είχε πια καμιά ελπίδα να βρει ανταπόκριση. «Κατάλαβα τα όριά
μου – μου είπε. Στη διάρκεια μιας ανάγνωσης συμβαίνει κάτι που δεν μπορώ να
ελέγξω». Θα μπορούσα να του πω ότι αυτό είναι το όριο που ούτε μια πανταχού
παρούσα αστυνομία δεν μπορεί να ξεπεράσει. Μπορούμε ν’ απαγορέψουμε το
διάβασμα: αλλά στο διάταγμα που θα απαγορεύει την ανάγνωση, κάποιος θα διαβάσει
κάτι για εκείνη την αλήθεια που εμείς θα θέλαμε να μη διαβαστεί ποτέ…
[…]
- Πρέπει να υπάρχει πάντα κάτι που να μας
ξεφεύγει… Γιατί η εξουσία πρέπει να έχει ένα αντικείμενο πάνω το οποίο θα
εξασκείται, ένα χώρο όπου θα μπορεί να απλώνει τα χέρια της… Όσο θα ξέρω ότι
στον κόσμο υπάρχει κάποιος που κάνει ταχυδακτυλουργίες μόνο και μόνο από έρωτα
για το παιχνίδι, όσο θα ξέρω πως υπάρχει μια γυναίκα που αγαπάει το διάβασμα
για το διάβασμα, μπορώ να είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει… Κι
έτσι, κάθε βράδυ, μπορώ να παραδίνομαι στο διάβασμα, όπως εκείνη η μακρινή και
άγνωστη αναγνώστρια.
Ίταλο
Καλβίνο, Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης…
Όταν έκλεισε τη πόρτα του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και
όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος, ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην
αναμονή αυτή, έκανε κάτι ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το
αγαπημένο της βιβλίο! Το είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του
φώναζε...! Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που
ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο
καταλάβαινε την ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα γοργόνα.»
Πέρναγε ο καιρός, οι μέρες γίνονταν σκοτάδι. Απόκτησε μια καινούρια τάση να
κάθεται σε εμβρυακή στάση λες και όλο του το σώμα πονούσε. Τυλιγόταν και
κρυβόταν από όλες τι σκιές που του κατασπάραζαν το κορμί! Έκλεινε μάτια και
αφτιά για να μην ακούει όλους τους ψιθύρους που τρέλαιναν τον εγκέφαλό του!
Αναμονή.... Μόνο εκείνη ανακούφιζε όλες τις φοβίες του. «Είχε τη δύναμη μιας
βαθειάς Άνοιξης που προχωράει». Ένα και μόνο χάδι της μπορούσε να φέρει τη
κάθαρση! Προς το παρόν είχε μόνο το βιβλίο της. Το διάβαζε συνεχώς μέχρι να
φτάσει στην αφιέρωση της, στη τελευταία σελίδα. Είχε γράψει τους στίχους από το
αγαπημένο της τραγούδι... του είχε πει, όταν το πρωτάκουσε, ότι ήταν σαν
μαχαίρι που την κάρφωνε... όλα τα λόγια, της θύμιζαν εκείνον... όλος ο πόνος
που δε μπορούσε να εκφράσει έβγαινε μέσα από το τραγούδι.
Συνήθιζε να του λέει
«Να μαζεύεις μνήμες, χαμόγελα, χάδια, για φυλαχτό, όταν σε τυλίγουν οι σκιές»
και εκείνος πάντα της έλεγε με παρακλητικό ύφος «Να αγαπάς τα σκοτάδια μου»
φράση που έκρυβε μια υποτακτική : Αγάπησε τη μαυρίλα μου! Μη μ' αφήσεις ποτέ!
Πρέπει να αγαπήσεις όλο το κλειδωμένο μου φως. Αν το κάνεις σου υπόσχομαι να
σου χαρίσω τη πρώτη αχτίδα που θα βγει από τη καρδιά μου. Θα είναι ολοκληρωτικά
δικιά σου!
«Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα σπίτι γεμάτο σκοτάδι.» Χθες
όπως και όλα τα βράδια από τότε που είναι μόνος, αναζητούσε τη φωνή της...
Πέρναγαν οι μέρες και αντιλαμβανόταν πως η μοναξιά που βιώνει ο κάθε άνθρωπος
καθορίζει τον πόνο που θα χαράξει στη ψυχή του. Και η αντοχή του καθενός στον
πόνο καθορίζει πόσο βαθειά θα είναι η πληγή που θα ανοίξει στο ασυνείδητο του.
Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε αγνό
κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για καθαρότητα.. τον
ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη μαζί του. Σαν το
ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα κομμάτι.. Κομμάτι τόσο
διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει
στο σώμα του, στην ψυχή και στα τραύματα της.
Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να
καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει,
ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε
πολύ να καταλάβει πως όλο αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε
ποτέ τον χρόνο του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο.
ως έπαιρνε και όλο το
φως μαζί της. Έμεινε μόνος, ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην
αναμονή αυτή, έκανε κάτι ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το
αγαπημένο της βιβλίο! Το είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του
και του φώναζε...! Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν
επίθετα που ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το
διάβαζε τόσο καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή
μυθιστόρημα – σα γοργόνα.» Πηγή: www.lifo.gr
Όταν έκλεισε τη πόρτα
του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος,
ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι
ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το
είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...!
Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που
ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο
καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα
γοργόνα.»
Πέρναγε ο καιρός, οι μέρες γίνονταν σκοτάδι. Απόκτησε μια καινούρια τάση
να κάθεται σε εμβρυακή στάση λες και όλο του το σώμα πονούσε. Τυλιγόταν
και κρυβόταν από όλες τι σκιές που του κατασπάραζαν το κορμί! Έκλεινε
μάτια και αφτιά για να μην ακούει όλους τους ψιθύρους που τρέλαιναν τον
εγκέφαλό του!
Αναμονή.... Μόνο εκείνη ανακούφιζε όλες τις φοβίες του. «Είχε τη δύναμη
μιας βαθειάς Άνοιξης που προχωράει». Ένα και μόνο χάδι της μπορούσε να
φέρει τη κάθαρση! Προς το παρών είχε μόνο το βιβλίο της. Το διάβαζε
συνεχώς μέχρι να φτάσει στην αφιέρωση της, στη τελευταία σελίδα. Είχε
γράψει τους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι... του είχε πει, όταν
το πρωτάκουσε, ότι ήταν σαν μαχαίρι που την κάρφωνε... όλα τα λόγια,
της θύμιζαν εκείνον... όλος ο πόνος που δε μπορούσε να εκφράσει έβγαινε
μέσα από το τραγούδι.
Συνήθιζε να του λέει «Να μαζεύεις μνήμες, χαμόγελα, χάδια, για φυλαχτό,
όταν σε τυλίγουν οι σκιές» και εκείνος πάντα της έλεγε με παρακλητικό
ύφος «Να αγαπάς τα σκοτάδια μου» φράση που έκρυβε μια υποτακτική :
Αγάπησε τη μαυρίλα μου! Μη μ' αφήσεις ποτέ! Πρέπει να αγαπήσεις όλο το
κλειδωμένο μου φως. Αν το κάνεις σου υπόσχομαι να σου χαρίσω τη πρώτη
αχτίδα που θα βγει από τη καρδιά μου. Θα είναι ολοκληρωτικά δικιά σου!
«Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα σπίτι γεμάτο σκοτάδι.» Χθες
όπως και όλα τα βράδια από τότε που είναι μόνος, αναζητούσε τη φωνή
της... Πέρναγαν οι μέρες και αντιλαμβανόταν πως η μοναξιά που βιώνει ο
κάθε άνθρωπος καθορίζει τον πόνο που θα χαράξει στη ψυχή του. Και η
αντοχή του καθενός στον πόνο καθορίζει πόσο βαθειά θα είναι η πληγή που
θα ανοίξει στο ασυνείδητο του.
Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε
αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για
καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη
μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα
κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο
κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα
τραύματα της.
Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η
ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο
δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο
αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο
του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr
αν έκλεισε τη πόρτα του
σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος,
ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι
ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το
είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...!
Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που
ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο
καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα
γοργόνα.» Πηγή: www.lifo.gr
Αυτό το δαιμόνιο που
τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε αγνό κομμάτι της ψυχής
του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για καθαρότητα.. τον ήθελε να
πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη μαζί του. Σαν το ατέλειωτο
πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα κομμάτι.. Κομμάτι τόσο
διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο κομμάτι που μπορούσε να
ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα τραύματα της.
Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η
ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο
δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο
αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο
του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr
Αυτό το δαιμόνιο που
τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε αγνό κομμάτι της ψυχής
του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για καθαρότητα.. τον ήθελε να
πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη μαζί του. Σαν το ατέλειωτο
πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα κομμάτι.. Κομμάτι τόσο
διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο κομμάτι που μπορούσε να
ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα τραύματα της.
Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η
ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο
δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο
αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο
του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr
Όταν έκλεισε τη πόρτα
του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος,
ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι
ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το
είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...!
Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που
ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο
καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα
γοργόνα.»
Πέρναγε ο καιρός, οι μέρες γίνονταν σκοτάδι. Απόκτησε μια καινούρια τάση
να κάθεται σε εμβρυακή στάση λες και όλο του το σώμα πονούσε. Τυλιγόταν
και κρυβόταν από όλες τι σκιές που του κατασπάραζαν το κορμί! Έκλεινε
μάτια και αφτιά για να μην ακούει όλους τους ψιθύρους που τρέλαιναν τον
εγκέφαλό του!
Αναμονή.... Μόνο εκείνη ανακούφιζε όλες τις φοβίες του. «Είχε τη δύναμη
μιας βαθειάς Άνοιξης που προχωράει». Ένα και μόνο χάδι της μπορούσε να
φέρει τη κάθαρση! Προς το παρών είχε μόνο το βιβλίο της. Το διάβαζε
συνεχώς μέχρι να φτάσει στην αφιέρωση της, στη τελευταία σελίδα. Είχε
γράψει τους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι... του είχε πει, όταν
το πρωτάκουσε, ότι ήταν σαν μαχαίρι που την κάρφωνε... όλα τα λόγια,
της θύμιζαν εκείνον... όλος ο πόνος που δε μπορούσε να εκφράσει έβγαινε
μέσα από το τραγούδι.
Συνήθιζε να του λέει «Να μαζεύεις μνήμες, χαμόγελα, χάδια, για φυλαχτό,
όταν σε τυλίγουν οι σκιές» και εκείνος πάντα της έλεγε με παρακλητικό
ύφος «Να αγαπάς τα σκοτάδια μου» φράση που έκρυβε μια υποτακτική :
Αγάπησε τη μαυρίλα μου! Μη μ' αφήσεις ποτέ! Πρέπει να αγαπήσεις όλο το
κλειδωμένο μου φως. Αν το κάνεις σου υπόσχομαι να σου χαρίσω τη πρώτη
αχτίδα που θα βγει από τη καρδιά μου. Θα είναι ολοκληρωτικά δικιά σου!
«Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα σπίτι γεμάτο σκοτάδι.» Χθες
όπως και όλα τα βράδια από τότε που είναι μόνος, αναζητούσε τη φωνή
της... Πέρναγαν οι μέρες και αντιλαμβανόταν πως η μοναξιά που βιώνει ο
κάθε άνθρωπος καθορίζει τον πόνο που θα χαράξει στη ψυχή του. Και η
αντοχή του καθενός στον πόνο καθορίζει πόσο βαθειά θα είναι η πληγή που
θα ανοίξει στο ασυνείδητο του.
Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε
αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για
καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη
μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα
κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο
κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα
τραύματα της.
Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η
ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο
δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο
αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο
του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr
Όταν έκλεισε τη πόρτα
του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος,
ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι
ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το
είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...!
Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που
ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο
καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα
γοργόνα.»
Πέρναγε ο καιρός, οι μέρες γίνονταν σκοτάδι. Απόκτησε μια καινούρια τάση
να κάθεται σε εμβρυακή στάση λες και όλο του το σώμα πονούσε. Τυλιγόταν
και κρυβόταν από όλες τι σκιές που του κατασπάραζαν το κορμί! Έκλεινε
μάτια και αφτιά για να μην ακούει όλους τους ψιθύρους που τρέλαιναν τον
εγκέφαλό του!
Αναμονή.... Μόνο εκείνη ανακούφιζε όλες τις φοβίες του. «Είχε τη δύναμη
μιας βαθειάς Άνοιξης που προχωράει». Ένα και μόνο χάδι της μπορούσε να
φέρει τη κάθαρση! Προς το παρών είχε μόνο το βιβλίο της. Το διάβαζε
συνεχώς μέχρι να φτάσει στην αφιέρωση της, στη τελευταία σελίδα. Είχε
γράψει τους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι... του είχε πει, όταν
το πρωτάκουσε, ότι ήταν σαν μαχαίρι που την κάρφωνε... όλα τα λόγια,
της θύμιζαν εκείνον... όλος ο πόνος που δε μπορούσε να εκφράσει έβγαινε
μέσα από το τραγούδι.
Συνήθιζε να του λέει «Να μαζεύεις μνήμες, χαμόγελα, χάδια, για φυλαχτό,
όταν σε τυλίγουν οι σκιές» και εκείνος πάντα της έλεγε με παρακλητικό
ύφος «Να αγαπάς τα σκοτάδια μου» φράση που έκρυβε μια υποτακτική :
Αγάπησε τη μαυρίλα μου! Μη μ' αφήσεις ποτέ! Πρέπει να αγαπήσεις όλο το
κλειδωμένο μου φως. Αν το κάνεις σου υπόσχομαι να σου χαρίσω τη πρώτη
αχτίδα που θα βγει από τη καρδιά μου. Θα είναι ολοκληρωτικά δικιά σου!
«Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα σπίτι γεμάτο σκοτάδι.» Χθες
όπως και όλα τα βράδια από τότε που είναι μόνος, αναζητούσε τη φωνή
της... Πέρναγαν οι μέρες και αντιλαμβανόταν πως η μοναξιά που βιώνει ο
κάθε άνθρωπος καθορίζει τον πόνο που θα χαράξει στη ψυχή του. Και η
αντοχή του καθενός στον πόνο καθορίζει πόσο βαθειά θα είναι η πληγή που
θα ανοίξει στο ασυνείδητο του.
Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε
αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για
καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη
μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα
κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο
κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα
τραύματα της.
Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η
ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο
δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο
αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο
του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr
Όταν έκλεισε τη πόρτα
του σπιτιού του ήξερε πως έπαιρνε και όλο το φως μαζί της. Έμεινε μόνος,
ακίνητος... για ώρες ... περίμενε...! Στην αναμονή αυτή, έκανε κάτι
ασυνήθιστο για εκείνον... άρχιζε να διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο! Το
είχε αφήσει φεύγοντας, όταν ήταν μπροστά του και του φώναζε...!
Προσπάθησε να τη βρει μέσα στις φράσεις... Υπήρχαν επίθετα που
ζωγράφιζαν το πρόσωπό της, τις κινήσεις της, και όσο το διάβαζε τόσο
καταλάβαινε τη ψυχή της. «...μισή πραγματικότητα μισή μυθιστόρημα – σα
γοργόνα.»
Πέρναγε ο καιρός, οι μέρες γίνονταν σκοτάδι. Απόκτησε μια καινούρια τάση
να κάθεται σε εμβρυακή στάση λες και όλο του το σώμα πονούσε. Τυλιγόταν
και κρυβόταν από όλες τι σκιές που του κατασπάραζαν το κορμί! Έκλεινε
μάτια και αφτιά για να μην ακούει όλους τους ψιθύρους που τρέλαιναν τον
εγκέφαλό του!
Αναμονή.... Μόνο εκείνη ανακούφιζε όλες τις φοβίες του. «Είχε τη δύναμη
μιας βαθειάς Άνοιξης που προχωράει». Ένα και μόνο χάδι της μπορούσε να
φέρει τη κάθαρση! Προς το παρών είχε μόνο το βιβλίο της. Το διάβαζε
συνεχώς μέχρι να φτάσει στην αφιέρωση της, στη τελευταία σελίδα. Είχε
γράψει τους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι... του είχε πει, όταν
το πρωτάκουσε, ότι ήταν σαν μαχαίρι που την κάρφωνε... όλα τα λόγια,
της θύμιζαν εκείνον... όλος ο πόνος που δε μπορούσε να εκφράσει έβγαινε
μέσα από το τραγούδι.
Συνήθιζε να του λέει «Να μαζεύεις μνήμες, χαμόγελα, χάδια, για φυλαχτό,
όταν σε τυλίγουν οι σκιές» και εκείνος πάντα της έλεγε με παρακλητικό
ύφος «Να αγαπάς τα σκοτάδια μου» φράση που έκρυβε μια υποτακτική :
Αγάπησε τη μαυρίλα μου! Μη μ' αφήσεις ποτέ! Πρέπει να αγαπήσεις όλο το
κλειδωμένο μου φως. Αν το κάνεις σου υπόσχομαι να σου χαρίσω τη πρώτη
αχτίδα που θα βγει από τη καρδιά μου. Θα είναι ολοκληρωτικά δικιά σου!
«Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα σπίτι γεμάτο σκοτάδι.» Χθες
όπως και όλα τα βράδια από τότε που είναι μόνος, αναζητούσε τη φωνή
της... Πέρναγαν οι μέρες και αντιλαμβανόταν πως η μοναξιά που βιώνει ο
κάθε άνθρωπος καθορίζει τον πόνο που θα χαράξει στη ψυχή του. Και η
αντοχή του καθενός στον πόνο καθορίζει πόσο βαθειά θα είναι η πληγή που
θα ανοίξει στο ασυνείδητο του.
Αυτό το δαιμόνιο που τον κυρίευε, έκανε τα πάντα για να σπιλώσει κάθε
αγνό κομμάτι της ψυχής του , σαμποτάριζε οποιαδήποτε κίνηση για
καθαρότητα.. τον ήθελε να πνίγεται σε βάλτους και να παίρνει και εκείνη
μαζί του. Σαν το ατέλειωτο πάζλ, που του δώρισαν κάποτε, έλειπε ένα
κομμάτι.. Κομμάτι τόσο διαφορετικό από εκείνον, αλλά φάνταζε το μόνο
κομμάτι που μπορούσε να ταιριάξει στο σώμα του, στην ψυχή και στα
τραύματα της.
Χρειάστηκε πολύ χρόνο, για να καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η
ζωή. Ότι κάθε λεπτό που περνάει, ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα στο
δώσουν πίσω, όσα και να προσφέρεις. Άργησε πολύ να καταλάβει πως όλο
αυτό τον καιρό πάλευε για κάτι αδύνατο. Κανείς δεν πήρε ποτέ τον χρόνο
του πίσω. Κανείς δεν χόρτασε με λύπες και έζησε με πόνο. Πηγή: www.lifo.gr
διάβασα στη lifo αυτό το άρθρο σχετικά με μία φωτογράφιση μαγιό του sports illustrated η οποία έχει κατηγορηθεί ως ρατσιστική, καθώς "Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως «αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών στερεοτύπων για τους άλλους λαούς."
όλα καλά μέχρι εδώ.
αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν είναι το ότι φυσικά αναγνωρίστηκε ως ρατσιστική αυτή η φωτογράφιση. αυτό που με παρακίνησε να γράψω αυτό το μικρό σχόλιο είναι το ότι κανείς δε βρίσκει πλέον τίποτα να πει για τις φωτογραφίσεις των γυναικών σ' αυτού του είδους τα περιοδικά και για όλη αυτή τη βιομηχανία, για το ότι και οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως αξεσουάρ (στην καλύτερη περίπτωση) και για το τι είδους στερεότυπα τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άντρες παράγουν και συντηρούν αυτά τα περιοδικά και αυτές οι εικόνες.
έχουμε όλοι αποδεχθεί τη θέση της γυναίκας έτσι όπως την υπαγορεύουν η πατριαρχία της εποχής μας και τα σεξιστικά πρότυπα; έτσι φαίνεται...
ζονται στην φωτογράφηση ως «αξεσουάρ» και αυτό έχει ως Πηγή: www.lifo.gr
αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως «αξεσουάρ» Πηγή: www.lifo.gr
Αρκετοί είναι αυτοί που
υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως
«αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών
στερεοτύπων για τους άλλους λαούς. Πηγή: www.lifo.gr
Αρκετοί είναι αυτοί που
υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως
«αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών
στερεοτύπων για τους άλλους λαούς. Πηγή: www.lifo.gr
Αρκετοί είναι αυτοί που
υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως
«αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών
στερεοτύπων για τους άλλους λαούς. Πηγή: www.lifo.gr
Αρκετοί είναι αυτοί που
υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως
«αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών
στερεοτύπων για τους άλλους λαούς. Πηγή: www.lifo.gr
Αρκετοί είναι αυτοί που
υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται στην φωτογράφηση ως
«αξεσουάρ» και αυτό έχει ως συνέπεια την αναπαραγωγή των δυτικών
στερεοτύπων για τους άλλους λαούς. Πηγή: www.lifo.gr
