ναι σε όλα

δεν ξέρω αν φταίει το φεγγάρι

αλλά μερικές νύχτες όλα μεγεθύνονται

και σκέφτομαι ότι μπορεί να είμαι σαν μία πεταλούδα

που δεν μπορεί να ξεφύγει από μία καταραμένη μοίρα

την οποία έχει αποφασίσει να μη δικαιώσει

και ακόμα είμαι σίγουρη ότι δεν ισχύει αυτό που λέει ο κοέλιο

και ότι το σύμπαν δε συνωμοτεί για να πετύχεις αυτό που θέλεις

και ακόμα νομίζω ότι μερικές φορές

είναι σαν όλο το σύμπαν να υπάρχει για να μου λέει συνεχώς

ότι κάνω λάθος που προσπαθώ να ξεφύγω

από αυτό στο οποίο δε θέλω να γυρίσω

κι όμως…νιώθω συνέχεια μία απουσία να γεμίζει το κενό

και τι λες όταν δε θέλεις να είσαι εκεί που είσαι

αλλά ούτε θέλεις να γυρίσεις εκεί απ’ όπου έφυγες;

πώς στέκεσαι απέναντι στη νοσταλγία

για κάτι που ποτέ δεν υπήρξε;

και τι λες όταν θέλεις να συνεχίσεις αυτό που έχεις ξεκινήσει

αλλά θέλεις την ίδια στιγμή να τρέξεις να βρεις

αυτό που άφησες,

αυτό που δίνει νόημα σε όλα και γεμίζει κάθε κενό
που έχει το ίδιο προκαλέσει;