κι η αγάπη μου για σένα, πού να πήγε;

Ώρα πολύ, είναι αλήθεια, προσπαθώ να σου γράψω
Μα δε βρίσκω σύμμαχο τις λέξεις
Ανεπαίσθητοι θόρυβοι στραγγίζουν τη σιωπή
Μέχρι που όλα γίνονται θάλασσα

Τίποτ' άλλο από θάλασσα...

Μέχρι που τελικά συνειδητοποιώ ότι δε χρειάζεται να πω τίποτ’ άλλο, καιρό τώρα δε χρειαζόταν να πω τίποτ’ άλλο, όλα όσα έπρεπε να σου πω τα είπα.

Απομένει μόνο να αναρωτηθώ γιατί υπάρχουν άνθρωποι που τελικά επιλέγουν τη δυστυχία τους…

Χρόνια τώρα με έχει καθορίσει η συζήτηση με ένα σαφώς πιο σοφό από εμένα άνθρωπο που μου είχε πει ότι στη ζωή μας θα έχουμε μια-δυο ευκαιρίες για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ήταν κάτι σαν αποκάλυψη: αν οι ευκαιρίες μου είναι τόσο μετρημένες, δεν μπορεί να τις αφήσω να περάσουν ανεκμετάλλευτες για κανένα λόγο. Και έκτοτε εφαρμόζω την απόφασή μου απαρέγκλιτα!

Και νιώθω πολύ τυχερή που μένω πιστή στο μικρό μου «δόγμα»˙ εν τέλει με προφυλάσσει απ’ τη μιζέρια, γίνεται το μέτρο των πραγμάτων, με καθοδηγεί μέσα σε ένα κόσμο εγωισμού, δυστυχίας, ανταγωνισμού.

Γι’ αυτό, λοιπόν, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους να επιλέγουν τη δυστυχία τους βάζοντας πάνω απ ‘ όλους και όλα την επιβεβαίωση του υπερτροφικού εγώ τους - που στο τέλος απλώς καταναλώνει τους ίδιους˙ τι είναι αυτό που δεν τους αφήνει να απολαύσουν την -  έστω και λιγοστή εκεί έξω - χαρά και την ευτυχία˙ γιατί να φέρνουν και να βλέπουν τη συμφορά εκεί που δεν υπάρχει˙ γιατί επιλέγουν να επιβεβαιώσουν τη δυνατότητα αυτού του κόσμου να σπέρνει παντού τη μιζέρια και την αυτοκαταστροφή.

Μέχρι που ανακάλυψα ότι δεν έχω απαντήσεις. Και δε με πειράζει καθόλου. Μου αρκεί που έχω ακόμη το μικρό μου «δόγμα» να με προφυλάσσει: Go to Paris; I’ m not coming with you...

Λένε πως τίποτα δε χάνεται
Κι η αγάπη μου για σένα
Πού να πήγε;