ένας εξωτερικός εχθρός είναι πάντοτε χρήσιμος

Ως σοβαρές αντιμετωπίζονται από το ελληνικό κράτος οι δηλώσεις του πρώην τούρκου πρωθυπουργού ότι εμπρησμοί ελληνικών δασών έγιναν από τούρκους πράκτορες (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_26/12/2011_419982 ).

Δεν έχει καμία σημασία αν, εν τω μεταξύ, οι καλοί έλληνες πατριώτες έχουν χτίσει μέχρι και το τελευταίο καμένο εκατοστό αυτών των δασών. Σημασία έχει που τα έκαψαν οι κακοί τούρκοι. Και επιβάλλεται να παραμερίσουμε τα επιμέρους και δευτερεύοντα εσωτερικά μας ζητήματα και να συσπειρωθούμε ενάντια στον κακό, προαιώνιο εχθρό, ο  οποίος όχι μόνο μας πήρε την Πόλη αλλά μας καίει και τα δάση.

Αλήθεια, ποιους συμφέρει κάτι τέτοιο μέσα σε μια τόσο ταραγμένη και ύποπτη συγκυρία; Δεν είναι πάντοτε πιο εύκολη η καταστολή του εσωτερικού εχθρού, όταν έχει προκύψει ένας εξωτερικός εχθρός; Δεν είναι πάντοτε προτιμότερο για έναν κρατικό μηχανισμό να εκτονώσουν την οργή τους οι «πολίτες» του σε ένα εξωτερικό εχθρό παρά να τη στρέψουν ενάντια στον ίδιο το μηχανισμό που συστηματικά και μεθοδικά τους εξαθλιώνει; Κι αυτό ισχύει είτε ισχύουν οι δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού είτε όχι.