να επιστρέφουμε στα βασικά για να βρούμε το δρόμο μας, αυτή τη φορά με τα λόγια της εξαιρετικής Ursula Le Guin…
[…] κι αυτή συνέχισε κι αναλογίστηκε την αδιαφορία ενός άντρα προς τις ανάγκες που κυβερνούν μια γυναίκα: ότι κάποιος δεν πρέπει να απομακρύνεται από ένα παιδί που κοιμάται, ότι η ελευθερία του ενός σήμαινε τη δέσμευση του άλλου, εκτός κι αν βρισκόταν μια ισορροπία που διαρκώς κινείται και μεταβάλλεται, σαν την ισορροπία ενός σώματος που κατευθύνεται προς τα εμπρός, όπως έκανε τώρα, σε δυο πόδια, πρώτα το ένα, μετά το άλλο, στην άσκηση αυτής της προαιώνιας τέχνης του βαδίσματος…
«Σαν να χύνεις λίγο νερό», είπε εκείνος, «ένα κύπελλο νερό πάνω στην άμμο. Στην έρημο. Έπρεπε να το κάνω. Τώρα, όμως, δεν έχω να πιω. Και τι έκανε, τι μπορούσε να κάνει ένα κύπελλο νερό σ’ ολόκληρη την έρημο; Χάθηκε η έρημος;»
«Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου, Γκεντ», είπε. «Ο γυρισμός από το θάνατο πρέπει να είναι μεγάλο ταξίδι – ακόμα και πάνω στην πλάτη του δράκου. Θα πάρει χρόνο. Χρόνο και ησυχία, ηρεμία, αδράνεια. Πληγώθηκες. Θα θεραπευτείς».
Γύρισε προς το μέρος της κι εκείνη του είπε: «Σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή που σε είδα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου