σε αυτή την περίπτωση όλα αλλάζουν

[…] Ίσως το σημαντικό είναι να ξέρει κανείς ποιες λέξεις πρέπει να πει, ποιες κινήσεις να κάνει και με ποια σειρά και ποιο ρυθμό, ή ίσως αρκεί το βλέμμα, η απάντηση, το νεύμα κάποιου, να κάνει δηλαδή κανείς κάτι απλώς γιατί θέλει να το κάνει ώστε η ευχαρίστηση που νιώθει να γίνει ευχαρίστηση και των άλλων: σε αυτή την περίπτωση όλα αλλάζουν, οι χώροι, τα ύψη, οι αποστάσεις, η πόλη μεταμορφώνεται, γίνεται κρυστάλλινη, διάφανη σαν λιμπελούλα. Πρέπει, όμως, όλα αυτά να συμβούν σαν να είναι τυχαία, χωρίς να τους δώσει κανείς ιδιαίτερη σημασία, χωρίς να έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι συμβαίνει κάτι το σημαντικό, χωρίς να πάψει να έχει στο μυαλό του ότι, από τη μια στιγμή στην άλλη, η Μαροζία του παρελθόντος θα ξαναγεμίσει την πέτρινη σκεπή της με μούχλες και αράχνες πάνω από τα κεφάλια μας.

          Να ήταν λάθος ο χρησμός; Δεν είναι βέβαιο. Εγώ τον ερμηνεύω ως εξής: η Μαροζία αποτελείται από δύο πόλεις˙ εκείνη του ποντικού κι εκείνη του χελιδονιού˙ αμφότερες αλλάζουν με το χρόνο˙ δεν αλλάζει, όμως, η μεταξύ τους σχέση: η δεύτερη είναι εκείνη που πάντα ετοιμάζεται να γεννηθεί μέσα από την πρώτη.

Ίταλο Καλβίνο, Οι αόρατες πόλεις