νιώθω ότι σ’ έχω πλησιάσει τόσο πολύ που μου αντιστέκεσαι

(αποσπάσματα από το γράμμα της Άννας με εμφανές και καθοριστικό το υποκειμενικό στοιχείο κατά την επιλογή τους…)

Κοιμόσουν ακόμη, όταν ξύπνησα. Σε κοίταξα δίπλα μου ν’ ανασαίνεις.

Ονειρευόσουν, Αλέξανδρε;

Το χέρι σου κουνήθηκε λίγο σα να μ’ έψαχνε...τα βλέφαρά σου έπαιξαν κι έπειτα βυθίστηκες πάλι.

[…]

Σου γράφω, σου μιλάω...

Νιώθω ότι σ’ έχω πλησιάσει τόσο πολύ που μου αντιστέκεσαι.

Απειλώ τον κόσμο σου, Αλέξανδρε;

Κι όμως δεν είμαι παρά μια ερωτευμένη γυναίκα.

Τη νύχτα σε κοίταζα. Δεν ήξερα αν κοιμόσουν ή σώπαινες.

Φοβόμουν αυτό που μπορούσες να σκέφτεσαι.

Φοβόμουν ότι είχα μπει μες στη σιωπή σου.

Κι άρχισα να δείχνω εύθραυστη με το μόνο τρόπο που ξέρω, με το κορμί μου, γιατί τότε δεν κινδύνευε η δική σου ασφάλεια.

Δεν είμαι παρά μια ερωτευμένη γυναίκα, Αλέξανδρε.

Περπάτησα γυμνή στην άμμο. Φυσούσε...

Ένα καράβι πέρασε.

Αργούσες να ξυπνήσεις.

Πάνω μου, η ζεστασιά σου ακόμα.

Δεν τολμούσα να ονειρευτώ ότι με ονειρεύεσαι.

Α! Αλέξανδρε! Αν για μια στιγμή το πίστευα, θα διαλυόμουν σε μια κραυγή.

[…]

Ο άνεμος φυσάει τα μάτια σου μακριά... Όμως, δώσε μου τούτη τη μέρα... Σα να ‘ναι η τελευταία μας. Δώσε μου τούτη τη μέρα.

Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα.

Ακόμα κι ακόμα... Σου γράφω, σου μιλάω. Όταν... Όταν ξαναγυρίσεις κάποτε σε τούτη τη μέρα, θυμήσου...

Την κοίταξα με όλα τα μάτια.

Τη χάιδεψα με όλα τα χέρια.

[…]