Guantanamo, Συρία, Παλαιστίνη, Αίγυπτος…

Καιρό τώρα αυτή η σκέψη τριβελίζει το μυαλό μου: έχουμε όντως μία δύσκολη πραγματικότητα, μία πολλές φορές αφόρητη καθημερινότητα να αντιμετωπίσουμε˙ κρίση του καπιταλισμού, μία παρηκμασμένη κοινωνία, απλήρωτους λογαριασμούς, ανεργία, μοναξιά, αρρωστημένες σχέσεις, αποτυχημένους έρωτες με ματαιόδοξους ανθρώπους, ενοίκια, δόσεις σε τράπεζες, φίλους που χάνονται από τη ζωή μας…θα μπορούσα να γράφω για ώρες αλλά δεν έχει σημασία, δε θα άλλαζε κάτι επί της ουσίας.

Μα μετά διαβάζω ότι σαν σήμερα συμπληρώνονται 10 χρόνια λειτουργίας για τη διαβόητη και τόσο μισητή στρατιωτική αμερικανική βάση του Guantanamo, ότι η εξέγερση στη Συρία μετρά πάνω από 5.000 ανθρώπους νεκρούς, ότι το Ισραήλ αύξησε τον προϋπολογισμό του υπουργείου «άμυνας» την ίδια στιγμή που μείωσε τους προϋπολογισμούς όλων των υπόλοιπων υπουργείων του, ότι οι γυναίκες στην Αίγυπτο υφίστανται «τεστ παρθενίας» και βασανίζονται εξαιτίας της συμμετοχής τους στη δική τους άνοιξη…θα μπορούσα, επίσης, να γράφω για ώρες.

Και σκέφτομαι ότι ίσως τελικά να μην είναι και τόσο άσχημη η ζωή που ζούμε ούτε τόσο αφόρητη, ότι αν αυτοί οι άνθρωποι εκεί μπορούν και συνεχίζουν, τότε μπορούμε κι εμείς.

Και σκέφτομαι, τέλος, ότι δεν μπορεί, κάποιος τρόπος θα υπάρχει για να τελειώνουμε με όλη αυτή τη δυστυχία – τη δική τους και τη δική μας – με όλη αυτή την αρρώστια ενός πολιτισμού που ψυχορραγεί αλλά παλεύει να κρατηθεί στη ζωή καταστρέφοντας τις δικές μας ζωές.

Κι αν αυτός ο τρόπος δεν υπάρχει, δεν οφείλουμε επιτέλους να τον εφεύρουμε; Έτσι δεν είναι;